Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βρετανικός κινηματογράφος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βρετανικός κινηματογράφος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

5 Νοεμβρίου 2012

(2008) Quantum of solace

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Quantum of solace


Η υπόθεση
Ο James Bond (Daniel Craig) φεύγει από την Lago di Garda και κατευθύνεται προς τη Siena της Ιταλίας με τον White (Jesper Christensen) στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του. Κατά την προσπάθεια ανάκρισής του, οι άνθρωποι της MI6 ανακαλύπτουν ότι η οργάνωση με την οποία σχετίζεται ο White, έχει ανθρώπους παντού, ακόμα και στην ίδια την MI6. Με τη βοήθεια του προσωπικού σωματοφύλακα της M (Judi Dench), o White προσπαθεί ν' αποδράσει. Όταν ο Bond σκοτώσει τον συνεργό του White και σωματοφύλακα της M, μέσω ενός χαρτονομίσματος στο πορτοφόλι του, θα βρεθεί στην Αϊτή. Εκεί θα φτάσει στον Dominic Greene (Mathieu Amalric), ένα μέλος της οργάνωσης που συνεργαζόταν ο White και που προτίθεται, τώρα, να βοηθήσει τον Στρατηγό Medrano (Joaquín Cosio) να επανακτήσει το αξίωμα του κυβερνήτη της Βολιβίας, σε αντάλλαγμα μιας έκτασης στην έρημο. Ο Bond έχοντας προσωπικές υποθέσεις να κλείσει, θ' ασχοληθεί με την οργάνωση και θα προσπαθήσει να φτάσει στο στόχο του, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει τον αφορισμό του από την MI6.

Η κριτική

Καθώς το "Quantum of solace" αποτελεί την άμεση συνέχεια του "Casino Royale", το κατά πόσο θα σας αρέσει ή όχι η 22η ταινία της σειράς, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εντύπωση που σας έκανε η πρώτη παραγωγή, με τον Daniel Craig σε ρόλο πρωταγωνιστή.
Σίγουρα, όμως, ακόμα κι αν σας άρεσε το "Casino Royale", αυτή η ταινία είναι πολύ κατώτερή της. Και πώς να μην είναι, όταν μέσα σε δυο μόλις χρόνια από την μεταφορά ενός, κατά τη γνώμη μου και συγκριτικά πάντα, καθαρά λογοτεχνικού μυθιστορήματος, οι σεναριογράφοι του αποπειρώνται να καλύψουν τα όποια κενά θεωρούν ότι αφήνει το τέλος της πρώτης ταινίας, μ' ένα δικό τους σενάριο που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να πλησιάσει τις ιστορίες του Fleming;
Αυτή η ταινία, με άλλα λόγια, βασιζόμενη στην τεράστια εισπρακτική επιτυχία του "Casino Royal", δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια να τραβήξουν από τα μαλλιά τον τρόπο που ο Bond κατέληξε να γίνει ο γνωστός σε όλους μας πράκτορας 007 και να δώσουν στο κοινό αχρείαστες επεξηγήσεις, στοχεύοντας μόνο στο οικονομικό όφελος κι όχι στην δημιουργία μιας ταινίας που ν' αξίζει να μπει στο αρχείο των ταινιών Bond.
Ο James ακόμα, θυμίζει και δεν θυμίζει τον γνωστό πράκτορα. H προσωπική του ιστορία εκδίκησης, πάλι, ενδιαφέρει και δεν ενδιαφέρει τον θεατή και για να μην υπάρξει έντονη δυσαρέσκεια, οι τρύπες μπαλώνονται με την ιστορία της συμπρωταγωνίστριάς του, Camille (Olga Kurylenko), η οποία έχει κι ένα σοβαρό λόγο να γυρέψει εκδίκηση. Ο Bond πάλι, ψάχνει να εκδικηθεί στα τυφλά και βρίσκει τις απαραίτητες πληροφορίες που θα τον οδηγήσουν στο στόχο του, εκεί που εσύ έχεις ξεχάσει ότι για κάποιο λόγο θέλει να πάρει εκδίκηση για κάτι.
Βέβαια, ο Craig εδώ είναι λιγάκι πιο πιστευτός ως James Bond, η παρουσία της M είναι περισσότερο ουσιαστική και γνώριμη, περιέχονται πολιτικά και περιβαλλοντολογικά μηνύματα, οι γυναικείες παρουσίες είναι ταιριαστές και φυσικά την ταινία σώζει η αστείρευτη δράση, άνευ νοήματος, που υπάρχει σε στέρεο, υδάτινο κι εναέριο έδαφος, με τις διάφορες καταδιώξεις πεζή, σ' αυτοκίνητο, σε σκάφος κι αεροσκάφος, που δεν μπορούν ν' αφήσουν κανέναν παραπονεμένο.
Όντας περισσότερο μια περιπέτεια δράσης της σειράς, αν δεν σας άρεσε ή σας φάνηκε μέτριο το "Casino Royale" μην την προτιμήσετε. Αν πάλι, η προηγούμενή της, σας φάνηκε μια αποκάλυψη, δείτε την, αλλά να ξέρετε πως θα σας απογοητεύσει, συγκριτικά. Προσωπικά η πρώτη, δεν με ενθουσίασε και τη συγκεκριμένη έπρεπε να την ξαναδώ, όχι μόνο για να μπορέσω να γράψω την κριτική, αλλά γιατί μου φάνηκε τόσο αδιάφορη που δεν θυμόμουν ούτε μια σκηνή της... και συνέχιζα να μην την θυμάμαι όση ώρα την ξαναέβλεπα.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά
Βρετανική περιπέτεια κατασκοπείας του 2008, σε σενάριο των Neal Purvis, Robert Wade και Paul Haggis και σκηνοθεσία του Marc Forster, διάρκειας 106 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Daniel Craig, Judi Dench, Mathieu Amalric, Olga Kurylenko, Gemma Arterton, Jeffrey Wright, Giancarlo Giannini, Joaquín Cosio και Jesper Christensen.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

4 Νοεμβρίου 2012

(2006) Casino Royale

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Casino Royale


Η υπόθεση
Ο James Bond (Daniel Craig), εκτελώντας τον δεύτερο φόνο που χρειάζεται για να ανέβει κλίμακα ως πράκτορας, θα πάρει τον πολυπόθητο τίτλο 00. Στην πρώτη του αποστολή ως 007, ο Bond, θα βρεθεί στη Μαδαγασκάρη, όπου θα πρέπει, μέσω ενός βομβιστή που παρακολουθείται, ν' ανακαλύψει ένα ολόκληρο δίκτυο τρομοκρατίας, που κρύβεται από πίσω. Τα γεγονότα δεν εξελίσσονται ακριβώς όπως θα ήθελε η MI6, αλλά ο Bond καταφέρνει, πριν σκοτώσει τον βομβιστή και καταστρέψει την πρεσβεία της Nambutu, στην οποία καταφεύγει ο τρομοκράτης κάποια στιγμή στην καταδίωξη, να πάρει το κινητό του. Μέσω διαφόρων στοιχείων που θα συλλέξει στην πορεία, ο θρυλικός πράκτορας θα φτάσει στον Le Chiffre (Mads Mikkelsen), έναν τραπεζίτη που αναλαμβάνει τη φύλαξη των χρημάτων διεθνών τρομοκρατών. Ο Bond, με την βοήθεια της MI6, θα εισχωρήσει, ως αντικαταστάτης, σ' ένα παιχνίδι του Casino Royale και θα βάλει τα δυνατά του να μην επιτρέψει στον Le Chiffre να κερδίσει για λογαριασμό της τρομοκρατίας τα 150 εκατομμύρια που θα μαζευτούν στο παιχνίδι.

Η κριτική
Η κινηματογραφική μεταφορά του εισαγωγικού βιβλίου μιας σειράς μυθιστορημάτων με πρωταγωνιστή τον James Bond, σίγουρα δεν είναι μικρή κι εύκολη υπόθεση. Ο χαρακτήρας του Ian Fleming, έπρεπε ν' αναπαρασταθεί όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά κι η λογοτεχνική ατμόσφαιρα έπρεπε να περάσει μ' έναν ωραίο τρόπο στην μεγάλη οθόνη. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Ο Martin Campbell ξεκινά την ταινία του με μια ασπρόμαυρη εικόνα, που περνά άμεσα στον θεατή το μήνυμα του παλαιού. Η εναρκτήρια σκηνή, επίσης, που ο Bond παίρνει τον τίτλο του 00, δεν αφήνει περιθώρια στο κοινό να θεωρήσει ότι η συγκεκριμένη ταινία ακολουθεί τις προηγούμενες, παρά κάνει σαφές το γεγονός ότι είναι ένας πρόλογος όλων των ταινιών που έχουν, μέχρι στιγμής, προβληθεί.
Ο χαρακτήρας του Bond αρχίζει να διαγράφεται και να παρουσιάζει κοινά χαρακτηριστικά με τον Bond των επόμενων ταινιών, που έχουν προηγηθεί χρονικά, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να ταυτιστεί, τουλάχιστον όχι μέχρι να τελειώσει η ταινία, με τον Bond που έχουμε ήδη γνωρίσει. Στη συγκεκριμένη ταινία, αυτό που ενδιαφέρει είναι ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας του πράκτορα 007 κι όχι τόσο η σύλληψη του κακού κι η απόδοση δικαιοσύνης.
Σαν εγχείρημα, θεωρώ ότι δικαιολογημένα, τόσα χρόνια, κανείς δεν αποπειράθηκε ν' αγγίξει την συγκεκριμένη ιστορία και να την μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη, χωρίς να την διακωμωδεί. Όμως όταν τα prequel γίνονται τις μόδας, ο James Bond δεν μπορεί να μείνει χωρίς την κινηματογραφική μεταφορά του πρώτου του βιβλίου. Έτσι λοιπόν, ξεκινά το πείραμα και το αποτέλεσμα, δυστυχώς, αποτυγχάνει.
Η ταινία, είναι φανερό ότι είναι βασισμένη σ' ένα λογοτεχνικό κείμενο, καθώς οι πληροφορίες που μας δίνονται είναι τόσο μπερδεμένες κι οι έντονες σκηνές μάχης γίνονται χωρίς την ύπαρξη όπλων, αλλά πάνω σ' ένα τραπέζι, ποντάροντας. Επίσης, ο υπερβολικός χρόνος που αναλώνεται στην ανάπτυξη του ερωτικού δεσμού του Bond και της Vesper (Eva Green), δεν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί σε μια ταινία, αν δεν ήταν γνωστό ότι αυτή βασίζεται σ' ένα μυθιστόρημα.
Η εισαγωγή, παράλληλα, ενός νέου ηθοποιού στον ρόλο του θρυλικού 007, είναι ακόμα ένα στοιχείο που δυσκολεύει την ταινία να λειτουργήσει. Από τη μια είναι πιο εύκολο να παρουσιάσεις ένα prequel έχοντας ένα φρέσκο πρωταγωνιστή, από την άλλη, όμως, μήπως είναι πιο λογικό να έχεις φροντίσει να γίνει αποδεκτός στο ρόλο του από την κοινή γνώμη, όταν ξέρεις ότι το αντικείμενο που προσπαθείς να παρουσιάσεις είναι κατώτερο όσων έχουν ήδη δει το φως; Κι ο μόνος λόγος που το αναφέρω, είναι γιατί ο Craig, παρόλο που είναι πολύ καλός ηθοποιός, δεν πείθει για Bond, αλλά πώς να πείσει όταν ο ίδιος ο Bond δεν πείθει για Bond;
Αντίθετα, αν ξεγυμνώσεις την ταινία από τα τεχνικά χαρακτηριστικά της και μείνεις μόνος με το σκελετό της, μπορείς να διακρίνεις το μεγαλείο του κειμένου που έκανε τον θρυλικό πράκτορα της MI6 να προηγείται της φήμης του. Μόνο που το κείμενο, είναι τόσο ατμοσφαιρικό, που οι μόνες σκηνές που ο θεατής μένει καθηλωμένος, είναι οι σκηνές στο τραπέζι του πόκερ. Από 'κεί κι έπειτα, μιλάμε για μια ικανοποιητική ταινία, με κάποιες ανατροπές, κάποιες καταστροφές, κάποιες γυναικείες παρουσίες, που αν δεν είχε το βιβλίο του Ian Fleming να τη στηρίζει, θα κάναμε λόγο για ένα πρώτο "Quantum of solace", ποιοτικά κι εισπρακτικά.
Σαν ταινία, σίγουρα δεν συγκαταλέγεται σ' αυτές που ένας θαυμαστής του Bond θα πρέπει να έχει στην ταινιοθήκη του. Όντας όμως ο θεμέλιος λίθος της σειράς, ένας φανατικός θαυμαστής του Άγγλου πράκτορα, δεν είναι δυνατόν να μην την έχει δει. Αν και προσωπικά, η προβολή της δεν μπορώ να πω πως μου προσέφερε κάτι, δεν γίνεται κιόλας να μην αναγνωρίσω ότι η προσπάθεια μεταφοράς της ήταν ιδιαίτερα αξιόλογη, άσχετα από το αποτέλεσμα... το οποίο δεν χαρακτηρίζεται και κακό, αλλά όχι κι αντίστοιχο ενός Bond. Τελικό συμπέρασμα: Κάποια βιβλία δεν πρέπει ν' αγγίζονται και σίγουρα δεν πρέπει να συμπληρώνονται με ακόλουθες ταινίες, όπως έγινε με το "Casino Royale" και την συνέχειά του εν έτει 2008.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Βρετανική περιπέτεια κατασκοπείας του 2006, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίου του Ian Fleming, σε σενάριο των Neal Purvis, Robert Wade και Paul Haggis και σκηνοθεσία του Martin Campbell, διάρκειας 144 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Daniel Craig, Judi Dench, Mads Mikkelsen, Eva Green, Giancarlo Giannini, Jeffrey Wright, Simon Abkarian και Caterina Murino.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

6 Σεπτεμβρίου 2012

(2011) Οι κουμπάροι και το κριάρι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: A few best men


Η υπόθεση
Η Mia (Laura Brent) κι ο David (Xavier Samuel) γνωρίζονται στις διακοπές τους, περνάνε δέκα ονειρεμένες μέρες μαζί και λίγο πριν τελειώσει το όνειρο, ο David ζητά απ' τη Mia να τον παντρευτεί. Η Mia δέχεται κι ο γάμος προγραμματίζεται στη γενέτειρά της, την Αυστραλία. Ο David, αφού κάνει μια σύντομη στάση στην πατρίδα του, την Αγγλία, όπου ενημερώνει τους τρεις κολλητούς του για την απόφασή του να παντρευτεί, ξεκινά μαζί τους το ταξίδι που θα του αλλάξει τη ζωή. Ο David, ο Tom (Kris Marshall), ο Graham (Kevin Bishop) κι ο Luke (Tim Draxl), θα βρεθούν στο σπίτι ενός Αυστραλού γερουσιαστή, όπου θα τους δοθεί η ευκαιρία να διασκεδάσουν και να ζήσουν εμπειρίες, που μόνο μια φορά τις ζει κανείς.

Η κριτική
Αν η ταινία, είχε καταφέρει να βγάλει γέλιο στο θεατή, πιστεύω πως θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως η "αγγλική απάντηση", στο αμερικάνικο "Hangover". Το θέμα όμως είναι ότι βλέποντάς την κάποιος, περισσότερο λύπηση νιώθει για τους πρωταγωνιστές, παρά ευφορία απ' τις καταστάσεις στις οποίες, λίγο άθελά τους, λίγο επιτηδευμένα, βρίσκονται μπλεγμένοι.
Η αλήθεια είναι ότι το αγγλικό χιούμορ πάντα ήταν λίγο κρύο κι απρόσωπο, αλλά προσωπικά πάντα με έκανε να γελάσω έστω και λίγο. Η συγκεκριμένη ταινία όμως, δεν κατάφερε καν να με κάνει να χαμογελάσω. Ίσως επειδή είχα την αίσθηση ότι έχει πάρει κάποια πετυχημένα "ξένα", γι' αυτήν, στοιχεία κι έχει προσπαθήσει να τα προσαρμόσει στα δικά της μέτρα.
Έχουμε εδώ τρεις διαφορετικούς τύπους loser. Ο ένας, είναι παρατημένος από την κοπέλα του, ο δεύτερος ιδιαίτερα ανασφαλής κι ο τρίτος είναι ο loser που χάνει το φίλο του και δεν ξέρει πώς ν' αντιδράσει. Κι αυτοί οι τρεις φίλοι, αποτελούν την "οικογένεια" ουσιαστικά, του ήρωα, ο οποίος είναι ο ορισμός του καλού κι έξυπνου παιδιού. Το ότι αντικειμενικά, αυτοί οι τέσσερις, αποκλείεται να κάνανε παρέα στην πραγματική ζωή, ο σεναριογράφος το έχει προσπεράσει ως ασήμαντη λεπτομέρεια, μάλλον.
Επίσης, ο Dean Craig (σεναριογράφος), έχει αποφασίσει να χρησιμοποιήσει ως πηγή των μπελάδων, ένα καθαρά αμερικάνικο έθιμο... το bachelor party. Οι Άγγλοι, στη χώρα τους, όταν παντρεύονται δεν παρεκτρέπονται ούτε τις παραμονές, ούτε ανήμερα του γάμου, βγαίνουν απλά να πιουν μια μπύρα με την παρέα τους την προηγούμενη. Αυτό, μαζί με το στοιχείο του χαζού μαφιόζου που τους καταδιώκει, είναι κατεξοχήν αμερικάνικα στοιχεία, που πολύ δύσκολα θα λειτουργήσουν εκτός του αμερικανικού πολιτισμού.
Η επιλογή του επίσης, να κάνει το γάμο εκτός Αγγλίας, μας θυμίζει δυο πράγματα. Πρώτον, φέρνει στο μυαλό Άγγλους τουρίστες νεαρής ηλικίας, που βλέπεις στα νησιά τα καλοκαίρια και τους λυπάσαι. Δεύτερον, μας θυμίζει τους πρωτευουσιάνους Αμερικάνους, όταν επισκέπτονται το Τέξας ή κάποια άλλη επαρχεία της Αμερικής, που είναι μεν αστεία για το θεατή... αλλά άλλο Αμερική κι άλλο Αγγλία-Αυστραλία.
Γενικά, σαν ταινία μου φάνηκε αδιάφορη. Δε θα την πρότεινα σε κάποιον, γιατί εκτός απ' το να προκαλέσει γέλιο, που ούτε αυτό πέτυχε, δε μου έδωσε την αίσθηση ότι στόχευε κάπου αλλού. Παρόλα αυτά, αν με ρωτούσε κάποιος για να τη δει, δε θα τον απέτρεπα, απλά θα του ανέφερα ότι εμένα δε με έκανε να γελάσω, αλλά τουλάχιστον δε με έκανε και να βαρεθώ.

Βαθμολογία: 1/5

Τα σχετικά
Βρετανική κωμωδία του 2011, σε σενάριο του Dean Craig και σκηνοθεσία του Stephan Elliott, διάρκειας 97 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Xavier Samuel, Kris Marshall, Kevin Bishop, Tim Draxl, Steve Le Marquand και Laura Brent.

Οι σύνδεσμοι

31 Αυγούστου 2012

(2012) Επικίνδυνο πάθος

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Bel ami


Η υπόθεση
Η υπόθεση του έργου, διαδραματίζεται στο Παρίσι του 1890. Ένας νεαρός, πρώην στρατιώτης, ο Georges Duroy (Robert Pattinson), καταφθάνει στην Πόλη του Φωτός, με την προσδοκία να ξεφύγει από τη φτωχή και μίζερη ζωή του κι ο μοναδικός τρόπος να το πετύχει αυτό, είναι μέσω των συζύγων διαφόρων ισχυρών και κοινωνικά καταξιωμένων ανδρών. Ο Georges, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει τη νεανική του γοητεία, για ν' ανέλθει κοινωνικά και να εισέλθει στην ανώτατη κοινωνική τάξη.

Η κριτική
Τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο συχνά, συναντάμε ταινίες, βασισμένες σε κλασικά μυθιστορήματα, με αρκετές από αυτές, να έχουν σημειώσει τεράστια επιτυχία. Το μυστικό της επιτυχίας των ταινιών αυτών, μιας και το κοινό πολύ πιο δύσκολα θα ταυτιστεί με έναν ήρωα εκτός της εποχής του, βρίσκεται στην επεξεργασία της λεπτομέρειας. Όσο πιο λεπτομερώς δουλεμένη είναι μια ταινία εποχής (από την όσο το δυνατόν ρεαλιστικότερη αναπαράσταση της εποχής ως τις αληθοφανείς αντιδράσεις των ηθοποιών στους δευτερεύοντες ρόλους), τόσο μεγαλύτερη απήχηση θα έχει.
Το "Επικίνδυνο πάθος", αποτελεί μια πολύ καλή προσπάθεια δυο άπειρων, για ένα τέτοιο εγχείρημα, σκηνοθετών, με την απουσία πολλών μικρών λαθών, αλλά και με την παράλληλα "επικίνδυνη" επιλογή, ενός πρωταγωνιστή, στον οποίο δε λειτουργεί ο συγκεκριμένος ρόλος.
Η σκηνική πλαισίωση της ταινίας, με μια πρώτη ματιά, μοιάζει άψογα δουλεμένη, όπως ταυτόχρονα κι η υποκριτική πλαισίωση του πρωταγωνιστή. Οι Uma Thurman, Christina Ricci και Kristin Scott Thomas, υποστηρίζουν τόσο καλά τους ρόλους τους, που κάνουν τον Robert Pattinson, να μοιάζει ακόμα πιο ακατάλληλος για το ρόλο. Για να προλάβω όμως, όλους εσάς τους θαυμαστές του Pattinson, αυτό που γράφω παραπάνω, σε καμία περίπτωση δεν αποσκοπεί σε μείωση του ταλέντου ή των ικανοτήτων του νεαρού ηθοποιού.
Ο Pattinson, δυστυχώς, είναι ένας από τους ηθοποιούς που έκαναν πολύ γρήγορα καριέρα, μέσα από το sequel του "Λυκόφωτος" κι αναμενόμενο ήταν να ταυτιστεί με το ρόλο του (Edward Cullen) σ' αυτό. Αυτό που οφείλει να κάνει σε όποια άλλη ταινία επιλέξει να πρωταγωνιστήσει, μετά το "Λυκόφως", είναι να αποτινάξει από πάνω του, τον Edwart.
Το στοιχείο αυτό, είναι που οι σκηνοθέτες της ταινίας, πιστεύω έκριναν λανθασμένα. Θεωρώ πως στην προσπάθειά τους να βρουν τον κατάλληλο ηθοποιό να ενσαρκώσει τον γοητευτικό Georges, λειτούργησαν σκεπτόμενοι στο σήμερα κι όχι στο τότε. Η αλήθεια είναι πως ο Pattinson, φυσιογνωμικά, έχει τα χαρακτηριστικά ενός ατόμου του 1890, αλλά η σκηνοθετική οδηγία που φαίνεται να έχει λάβει, είναι ν' αναπαραστήσει ένα χαρακτήρα που μπορεί να λειτούργησε με πολύ μεγάλη επιτυχία, ως ένας σύγχρονος ήρωας, αλλά σίγουρα δεν ταιριάζει σε ταινία εποχής.
Με λίγα λόγια, θεωρώ πως όσοι επιλέξετε να δείτε το συγκεκριμένο έργο επειδή είστε θαυμαστές του πρωταγωνιστή, δε θ' απογοητευτείτε. Αντίθετα, όσοι περιμένετε να δείτε μια ταινία εποχής, πιστεύω ότι θα πρέπει να ρίξετε λίγο τις απαιτήσεις σας. Δε θα σας πω, να μην τη δείτε. Η ταινία δεν είναι άσχημη συνολικά κι οι πρωταγωνίστριες, είναι καταπληκτικές. Απλώς, δεν αποτελεί μια από τις ταινίες εποχής, που έχουν έρθει για να μείνουν στην ιστορία.

Βαθμολογία: 2/5

Τα σχετικά
Δράμα εποχής, βρετανικής παραγωγής του 2012, βασισμένο σε μυθιστόρημα του Guy de Maupassant, σε σενάριο της Rachel Bennette και σκηνοθεσία των Declan Donnellan και Nick Ormerod, διάρκειας 102 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Robert Pattinson, Uma Thurman, Christina Ricci και Kristin Scott Thomas.

Οι σύνδεσμοι