Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γαλλικός κινηματογράφος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γαλλικός κινηματογράφος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

7 Νοεμβρίου 2012

(2012) Το μεγάλο ταξίδι της Ζαράφα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Zarafa


Η υπόθεση
Ο Maki (φωνή: Max Renaudin Pratt) είναι ένα μικρό αγόρι από την Αφρική, που έχει πιαστεί αιχμάλωτος ενός δουλεμπόρου, μαζί με την Soula (φωνή: Clara Quilichini), ένα κορίτσι της ίδιας, περίπου, ηλικίας. Στην πρώτη του διανυκτέρευση στην έρημο, ο Maki καταφέρνει να το σκάσει και να γνωρίσει την Zarafa, μια μικρή καμηλοπάρδαλη, που θα μείνει ορφανή όταν ο δουλέμπορος που κυνηγά τον Maki πυροβολήσει την μητέρα της. Τη ζωή του Maki, θα σώσει ο Hassan (φωνή: Simon Abkarian), ο οποίος θα πάρει μαζί του στην Αλεξάνδρεια την Zarafa και τον Maki. Από 'κει, θα ξεκινήσει ένα ταξίδι με αερόστατο, με σκοπό να παραδόσει την Zarafa στον βασιλιά της Γαλλίας, Charles X (φωνή: Roger Dumas), ως δώρο του Πασά της Αιγύπτου (φωνή: Vernon Dobtcheff), με αντάλλαγμα την βοήθειά του στην απώθηση των τούρκικων στρατευμάτων που πολιορκούν την Αλεξάνδρεια.

Η κριτική
"Το μεγάλο ταξίδι της Ζαράφα" είναι ένα όμορφο παραμύθι που βασίζεται στην πραγματική ιστορία του ερχομού της πρώτης καμηλοπάρδαλης στην Ευρώπη, κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Έχοντας σαφείς επιρροές από κλασικά παραμύθια παλαιότερων χρόνων, οι συντελεστές, αποφασίζουν να δημιουργήσουν ένα δισδιάστατο έργο, που θα παραπέμπει στην εποχή που διαδραματίζεται η υπόθεση, καθώς η εικόνα του θ' αποτελείται αποκλειστικά από σκίτσα.
Σκοπός του έργου, δεν είναι να εκπλήξει με τα συνεχή εφέ, όπως γίνεται με τις σημερινές παιδικές παραγωγές κινουμένων σχεδίων, αλλά να παρουσιάσει μια ιστορία με ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον, διάφορους χαρακτήρες και τις αξίες που φέρουν ή δεν φέρουν αυτοί. Και μιλώντας για αξίες, θα πρέπει ν' αναφέρω ότι ο βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας, είναι η φιλία του μικρού Maki με την νεαρή Zarafa κι η υπόσχεση που δίνει στην μητέρα της, ο νεαρός ήρωας, να επιστρέψει την Zarafa πίσω στον τόπο της.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ο θεατής θα γνωρίσει πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες, οι οποίοι λίγο-πολύ καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα των ανθρώπων που συνυπάρχουν σε μια κοινωνία. Παράλληλα, προβάλλονται διάφορα πολιτιστικά στοιχεία της ανεπτυγμένης Ευρώπης (Γαλλία) και της υπανάπτυκτης Αφρικής, δείχνοντας τις ομοιότητες και τις διαφορές των δυο πολιτισμών, αλλά και την σωστή και την λανθασμένη συμπεριφορά των ανθρώπων.
Την ιστορία, ξεκινά και μας αφηγείται ένας Αφρικανός παππούς. Μέσω μιας ομάδας παιδιών που έχουν σχηματίσει ένα ημικύκλιο και παρακολουθούν εκστασιασμένα την ιστορία, καθώς ακούν για τόπους και για πράγματα που ποτέ δεν τους έχει δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά, γινόμαστε κι εμείς κοινωνοί του γλυκού αυτού παραμυθιού.
Η αλήθεια είναι ότι σαν ιστορία δεν παρουσιάζει ιδιαίτερες εκπλήξεις, παρά είναι περισσότερο μια αναμενόμενη, γραμμική ιστορία με αρκετά μηνύματα όμως, για τους μικρούς και μεγάλους φίλους. Κατά την προσωπική μου άποψη βέβαια, είναι μια ταινία που καλό θα ήταν να παροτρύνετε τα παιδιά σας να τη δούνε, γιατί ως κεντρικό άξονα έχει ηθικές αξίες των οποίων η έννοια έχει αλλοιωθεί και χωρίς να μένει μόνο σ' αυτές, παρουσιάζει την εξέλιξη ως κάτι θετικό κι απαραίτητο.
Θα ήθελα τέλος, ν' αναφέρω ότι πουθενά στην ταινία δεν υπάρχει δείγμα αίματος, κάτι που προσωπικά εκτίμησα ιδιαιτέρως, δεδομένου ότι τη σήμερον ημέρα τα παιδιά αναλώνονται σε ταινίες βίας. Επίσης, η μεταγλώττιση είναι αρκετά ικανοποιητική και θυμίζει αρκετά τις παλιές προσεγμένες μεταγλωττίσεις που είχα συνηθίσει στην παιδική μου ηλικία.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Γαλλική παιδική ταινία του 2012, σε σενάριο των Alexander Abela και Rémi Bezançon και σκηνοθεσία των Rémi Bezançon και Jean-Christophe Lie, διάρκειας 78 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Mostéfa Stiti, Max Renaudin Pratt, Simon Abkarian, François-Xavier Demaison, Ronit Elkabetz, Clara Quilichini, Thierry Frémont, Mohamed Fellag, Roger Dumas, Vernon Dobtcheff, Déborah François και Philippe Morier-Genoud.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

27 Οκτωβρίου 2012

(2011) Κι αν ζούσαμε όλοι μαζί;

Πρωτότυπος τίτλος: Et si on vivait tous ensemble?
Αγγλικός τίτλος: And if we all lived together


Η υπόθεση
Ο Claude (Claude Rich), η Jeanne (Jane Fonda), ο Albert (Pierre Richard), η Annie (Geraldine Chaplin) κι ο Jean (Guy Bedos), είναι μια παρέα 75άρηδων που έχουν καταφέρει να παραμείνουν φίλοι για περισσότερο από 40 χρόνια. Όταν τα προβλήματα της ηλικίας αρχίζουν να γίνονται εμφανή κι ο θάνατος αρχίζει να πλησιάζει απειλητικά τις ζωές τους, ο εργένης Claude κι οι, για χρόνια παντρεμένοι, Albert και Jeanne, παίρνουν την απόφαση να μετακομίσουν στο σπίτι της Annie και του Jean, επιλέγοντας οι ίδιοι τον τρόπο με τον οποίο θα περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους. Μαζί τους, θα μετακομίσει στο σπίτι ένας νεαρός Γερμανός, ο Dirk (Daniel Brühl), ο οποίος στα πλαίσια μιας πανεπιστημιακής έρευνας, μελετά τη ζωή των ηλικιωμένων Ευρωπαίων.

Η κριτική
Το "Κι αν ζούσαμε όλοι μαζί;" αποτελεί μια κατ' εξοχήν γλυκιά γαλλική δραματική κωμωδία για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Ο Stéphane Robelin, συγγραφέας και σκηνοθέτης της, έχει επιλέξει να γυρίσει μια ταινία για μια ηλικιακή ομάδα που, φαινομενικά μόνο, η ζωή των μελών της δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Πρακτικά, όπως θα δούμε, η ζωή ποτέ δεν χάνει το ενδιαφέρον της, σε όποια ηλικία κι αν βρισκόμαστε.
Σε μια εποχή που οι θεσμοί κι οι αξίες περνάνε κρίση και καταρρέουν, ακριβώς όπως γίνεται και με την παγκόσμια οικονομία, μια παρέα διεθνών star, που έχουνε μπει πια για τα καλά στην τρίτη ηλικία, θα μας παρουσιάσει την ζωή με ένα διαφορετικό βλέμμα, που όπως θα δούμε δεν διαφέρει ιδιαίτερα από αυτό ενός νεαρού ατόμου ή ενός μεσήλικα.
Έχοντας αποκτήσει κι οι πέντε τους οικογένειες, στα 75 τους θα συνειδητοποιήσουν ότι για τα παιδιά τους δεν αποτελούν πλέον "οικογένεια", παρά μόνο ένα πρόβλημα, που πρέπει να σταλεί σε γηροκομείο ή πρέπει να απαρνηθεί τ' αγαπημένα του πρόσωπα για να μην κινδυνεύει. Ακόμα, μπορεί απλά οι γονείς να έχουν παραμεγαλώσει για να τους επισκεπτόμαστε.
Αποδεχόμενοι λοιπόν την φυσική κατάσταση στην οποία βρίσκονται, κάποια στιγμή, οι πέντε φίλοι, θα ενώσουν τα πράγματα και τις συνήθειές τους και θα δημιουργήσουν μια κοινότητα, ανάλογη ενός γηροκομείου, με τη μόνη διαφορά ότι αντί για νοσοκόμες θα έχουν ο ένας τον άλλο κι αντί για καινούργιους φίλους, θα πρέπει να καταφέρουν να διατηρήσουν τους παλιούς. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι με δική τους απόφαση θα δημιουργηθεί μια καινούργια οικογένεια, πιο ανθεκτική από τις βιολογικές τους.
Οι διάφορες συνήθειες, αλλά και τα διάφορα προβλήματα του καθενός, θ' αποτελέσουν την αφορμή για κάποιες όμορφες κωμικο-τραγικές καταστάσεις, που είναι κι αυτές που, κατά κύριο λόγο, κρατάνε το ενδιαφέρον του θεατή. Η κεντρική ιστορία, βέβαια, είναι λίγο-πολύ προβλέψιμη, καθώς από την αρχή μπορούμε να μαντέψουμε το τέλος. Η Jeanne βρίσκεται στα τελευταία στάδια του καρκίνου, ο σύζυγός της, Albert, βρίσκεται στα πρώτα στάδια της άνοιας, ο Claude είναι ένας γηραιός, καρδιακός, σεξομανής εργένης κι η Annie με τον Jean, είναι ένα ζευγάρι που ενώ φαινομενικά τα έχει όλα, ουσιαστικά είναι δυο άνθρωποι μόνοι.
Σημαντικό ρόλο, επίσης, θα δούμε ότι έχει κι η σεξουαλικότητα της τρίτης ηλικίας. Αφορμή για την ενασχόληση με το θέμα, αλλά και τις διάφορες αποκαλύψεις που έπονται, θα είναι η προτροπή της Jeanne στον νεαρό Dirk, να ρωτήσει για το θέμα. Όπως μας λέει κι η Jeanne, οι γέροι δεν είναι άγιοι.
Τα γηρατειά, με λίγα λόγια δεν συνεπάγονται την παραίτηση από τη ζωή. Όσα δικαιώματα έχει ένας νέος άνθρωπος ν' απολαύσει τη ζωή, άλλα τόσα έχουν και τα άτομα προχωρημένης ηλικίας να φύγουν όπως οι ίδιοι επιλέξουν να φύγουν. Κι αφού οι νεαροί της παρέας, αρνούνται να δώσουν μια χείρα βοηθείας, κανείς δεν μπορεί να τους απαγορεύσει να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους.
Σε γενικές γραμμές, οι ερμηνείες είναι συμπαθητικές, με φωτεινές εξαιρέσεις τους Geraldine Chaplin και Pierre Richard και απογοητευτική την συμμετοχή της Jane Fonda, η οποία παίζει τον εαυτό της και δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να τσαλακώσει την εικόνα της και να παραστήσει, πειστικά, την άρρωστη.
Άλλο ένα αρνητικό της ταινίας, είναι επίσης το γεγονός ότι είναι ιδιαίτερα γαλλική για να μπορέσει να θεωρηθεί συμπαθητική η πλειοψηφία των χαρακτήρων, από ένα κοινό εκτός των συνόρων της. Στο έργο, υπάρχει διάχυτη η γαλλική αγένεια κι αμεσότητα που άλλοτε λειτουργεί θετικά κι ανθρώπινα, άλλοτε πάλι ωθεί τον θεατή ν' αδιαφορήσει.
Εν ολίγοις, αν σας αρέσει το γαλλικό σινεμά, το θέμα παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον. Αν σας αρέσει, επίσης, η Geraldine Chaplin, είναι και πάλι μια πολύ όμορφη επιλογή. Αν πάλι, ανήκετε στο σινεφίλ κοινό, είναι μια ενδιαφέρουσα κι ιδιαίτερη ταινία, που αν δεν έχετε κάποια καλύτερη πρόταση, σίγουρα δεν θα σας δυσαρεστήσει.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Γαλλική δραματική κωμωδία του 2011, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Stéphane Robelin, διάρκειας 96 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Geraldine Chaplin, Jane Fonda, Pierre Richard, Guy Bedos, Claude Rich και Daniel Brühl.

Οι σύνδεσμοι

19 Οκτωβρίου 2012

(2012) Αστερίξ + Οβελίξ στη Βρετανία

Πρωτότυπος τίτλος: Astérix et Obélix: Au service de sa majesté
Αγγλικός τίτλος: Astérix and Obélix: God save Britannia 
Δευτερεύων αγγλικός τίτλος: Astérix and Obélix: On her majesty's secret service


Η υπόθεση
Η Μεγάλη Βρετανία βρίσκεται υπό την πολιορκία Ρωμαίων στρατιωτών. Όταν η πολιορκία φτάσει πια στο χωριό της Βασίλισσας Cordelia, οι κάτοικοι θα στείλουν έναν απεσταλμένο, τον Jolitorax (Guillaume Gallienne), στους, ξακουστούς για την δύναμή τους, Γαλάτες. Στον Astérix (Edouard Baer) και τον Obélix (Gérard Depardieu) θ' ανατεθεί, παράλληλα με την εκπαίδευση του Goudurix (Vincent Lacoste) για να γίνει άντρας, η ασφαλής μεταφορά ενός βαρελιού με μαγικό φίλτρο, αλλά και του Jolitorax, πίσω στην πατρίδα του. Οι Ρωμαίοι με τη σειρά τους, θα καταφύγουν στους Νορμανδούς και όλοι μαζί θα βρεθούν σε μια κωμωδία καταστάσεων, με έδρα την Μεγάλη Βρετανία.

Η κριτική
Η τέταρτη ταινία Astérix κι Obélix με τον Gérard Depardieu στον ρόλο του δευτέρου, οφείλω να ομολογήσω ότι καταφέρνει ν’ ανακτήσει την χαμένη αίγλη των δυο πρώτων ταινιών της σειράς, παρουσιάζοντας μια κωμωδία καταστάσεων που προκαλεί το άκρατο γέλιο του θεατή.
Οι παραγωγοί, αλλάζοντας για τρίτη φορά τον ηθοποιό που ενσαρκώνει τον Astérix και κρατώντας τον καταπληκτικό Gérard Depardieu σ’ έναν από τους πιο ταιριαστούς ρόλους της καριέρας του, πετυχαίνουν να δημιουργήσουν ένα δυνατό δίδυμο, ίσως καλύτερο κι από το αρχικό.
Η ταινία, βασιζόμενη στα comic "Ο Αστερίξ κι οι Βρετανοί" κι "Ο Αστερίξ κι οι Νορμανδοί", εμφανίζει έναν Astérix κι έναν Obélix, που θυμίζουν αρκετά τους χαρακτήρες της πρώτης ταινίας. Εμβαθύνει, παράλληλα, στη φιλία των δυο ηρώων, αλλά και στην σχέση που έχουν αυτοί με άλλους χαρακτήρες της ταινίας. Στα πρότυπα του comic, δεν παραλείπει να συμπεριλάβει τους χαζούς Ρωμαίους που συνέχεια "τις τρώνε", τον καπετάνιο των πειρατών που συνέχεια "την παθαίνει" από τους Γαλάτες, αλλά και τα διάφορα gadgets της σημερινής εποχής, καμουφλαρισμένα καταλλήλως για να ταιριάζουν με το υπόλοιπο σύνολο.
Το κυριότερο, όμως, στοιχείο που κάνει την ταινία άκρως κωμική είναι αυτό της σάτιρας. Μπορεί ο Astérix κι o Obélix να είναι μια παιδική σειρά ταινιών, αλλά ας μην ξεχνάμε την αιώνια έχθρα που τρέφουν Άγγλοι και Γάλλοι. Όντας μια γαλλική ταινία λοιπόν, δεν χάνει την ευκαιρία να δείξει όλα τα στοιχεία για τα οποία φημίζονται οι "εχθροί (την αγένεια, την ευθύτητα, τους τρόπους, την εμμονή με το τσάι, τα άγευστα φαγητά, την αδυναμία τους να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους, την ατάραχη εικόνα τους, κ.α.), μ’ έναν τρόπο τόσο εύστοχο, που ακόμα κι οι ίδιοι οι Άγγλοι δεν θα μπορούσαν να κακιώσουν στους δημιουργούς της.
Επίσης, άλλο ένα έξυπνο στοιχείο είναι η εμβόλιμη διακωμώδηση των Νορβηγών, που βοηθά να μην καταντήσει κουραστική η ταινία, αλλά κι ο έμμεσoς σχολιασμός που αποπειράται να κάνει σε διάφορα καθημερινά προβλήματα, όπως αυτό της λαθρομετανάστευσης.
Μια ταινία γυρισμένη στα πρότυπα των Astérix κι Obélix, που συστήνεται ανεπιφύλακτα στις οικογένειες, στους φανατικούς θαυμαστές των δυο παντοδύναμων ηρώων, αλλά και σε όσους επιθυμούν να δουν μια καλή κωμωδία με ήρωες δυο κλασικούς χαρακτήρες comic.
Σημείωση: Αν επιλέξετε να δείτε την ταινία στην τρισδιάστατη έκδοσή της, το σίγουρο είναι πως δεν θα κλάψετε τα λεφτά σας. Όμως, καθώς δεν παρουσιάζει ιδιαίτερα μεγάλες διαφορές από την δισδιάστατη έκδοση, το 3D δεν κρίνεται απαραίτητο.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Γαλλική κωμωδία του 2012, βασισμένη σε comic των René Goscinny και Albert Uderzo, σε σενάριο των Laurent Tirard και Grégoire Vigneron και σκηνοθεσία του Laurent Tirard, διάρκειας 100 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Edouard Baer, Gérard Depardieu, Vincent Lacoste, Guillaume Gallienne, Charlotte Lebon, Valérie Lemercier, Catherine Deneuve και Fabrice Luchini.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb
Rotten Tomatoes

(2008) Ο Αστερίξ στους ολυμπιακούς αγώνες

Πρωτότυπος τίτλος: Astérix aux jeux olympiques
Αγγλικός τίτλος: Asterix at the olympic games


Η υπόθεση
Ο Alafolix (Stéphane Rousseau), ένας νεαρός Γαλάτης, στέλνει ερωτικούς παπύρους στην πριγκίπισσα Ειρήνη (Vanessa Hessler), η οποία δηλώνει ερωτευμένη με τον κρυφό θαυμαστή της. Το πρόβλημα είναι ότι την καρδιά της Ειρήνης διεκδικεί ταυτόχρονα κι ο γιος του Ιουλίου Καίσαρα (Alain Delon), Βρούτος (Benoît Poelvoorde), τον οποίο η όμορφη πριγκίπισσα δεν αντέχει ούτε λεπτό. Προκειμένου, λοιπόν, να μην αναγκαστεί να παντρευτεί τον Βρούτο με το έτσι θέλω, ανακοινώνει πως θα δεχτεί για σύζυγό της όποιον καταφέρει να κερδίσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες που πρόκειται να γίνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Βρούτος θα ανακοινώσει στον πατέρα του πως θα εκπροσωπήσει την Ρώμη, ενώ ο Alafolix θα ζητήσει την βοήθεια των συμπατριωτών του. Ο Astérix (Clovis Cornillac), ο Obélix (Gérard Depardieu) κι ο Panoramix (Jean-Pierre Cassel) θα ξεκινήσουν ένα ακόμα ταξίδι, αυτή τη φορά με προορισμό την Ελλάδα. Στόχος τώρα είναι να κερδίσουν τους Αγώνες και να βοηθήσουν τον Alafolix να κερδίσει το χέρι της ωραίας Ειρήνης.

Η κριτικής
Η τρίτη ταινία της κινηματογραφικής μεταφοράς του Astérix και Obélix στην μεγάλη οθόνη, παρά τις προσπάθειες που καταβάλει, δυστυχώς δεν καταφέρνει να διατηρήσει το ίδιο επίπεδο με τις δυο προηγούμενές της. Κρίμα για την ταινία και διπλό κρίμα για 'μας τους Έλληνες που περιμέναμε πώς και πώς την συγκεκριμένη παραγωγή.
Αυτή την φορά η ταινία θα ξεκινήσει με την ιστορία του γαλατικού χωριού και θα συνεχίσει συστήνοντας στο κοινό τους νέους ήρωες που θα πλαισιώσουν το σύνολο. Παράλληλα, παρά το ταξίδι που πραγματοποιούν οι φημισμένοι Γαλάτες, το επεισόδιο, της συγκεκριμένης ιστορίας, με τους πειρατές παραλείπεται κι ακόμα παρατηρούμε ότι τους χαζούς Ρωμαίους, ουσιαστικά αντικαθιστά ο Βρούτος, ο οποίος παρουσιάζεται τόσο βλάκας που αγγίζει, πια, τα όρια της υπερβολής.
Οι συντελεστές δίνουν την αίσθηση ότι σκοπίμως αποφεύγουν τις σκηνές πλήθους κι ίσως αυτό να γίνεται για να εστιάσουν περισσότερο στα διεθνή ονόματα που έχουν καταφέρει να συμπεριλάβουν στην παραγωγή. Βέβαια, αξίζει ν' αναγνωρίσουμε ότι μια ταινία που καταφέρνει να επαναφέρει τον Alain Delon σε βασικό ρόλο και να δώσει στον Michael Schumacher ρόλο ανάλογο της πραγματικής του ιδιότητας, δεν είναι κάτι που μπορεί να περάσει απαρατήρητο.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι σε μια ταινία διάρκειας δυο ωρών, οι μόνες σκηνές που αξίζουν από κωμικής άποψης, με εξαίρεση κάποιες λίγες σκηνές που τα ηνία αναλαμβάνει ο Gérard Depardieu, είναι αυτές με τον Καίσαρα και τον Βρούτο, οι οποίες, όπως προανέφερα, κάπου χάνουν την μαγεία τους με την υπερβολή που διαθέτουν. Από το έργο, δεν λείπουν παράλληλα και διάφορες σκηνές με τις οποίες, εμμέσως, ασκείται αρνητική σάτιρα σε διάφορα αθλήματα, τα οποία ποτέ δεν έγιναν αποδεκτά από ένα μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού (body-building, ποδόσφαιρο, κ.α.).
Τέλος, η ξαφνική αλλαγή του ηθοποιού που ενσαρκώνει τον Astérix, μοιάζει πλήρως ανούσια. Ο Clovis Cornillac παρουσιάζει έναν χαρακτήρα πεζό κι αδιάφορο, αφήνοντας τους δευτεραγωνιστές να κερδίσουν την παράσταση και τους θαυμαστές του comic με μια πικρή γεύση στο στόμα.
Αν και την συγκεκριμένη ταινία δύσκολα θα την πρότεινα σε κάποιον, αν έχετε δει τις δυο προηγούμενες και δεν έχετε κάποια άλλη, καλύτερη πρόταση, δεν αποτελεί ιδιαίτερα κακή επιλογή για ένα χαλαρωτικό δίωρο.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά
Γαλλική κωμωδία του 2008, βασισμένη σε comic των René Goscinny και Albert Uderzo, σε σενάριο των Thomas Langmann, Olivier Dazat, Alexandre Charlot και Franck Magnier, σε διαλόγους των Thomas Langmann, Alexandre Charlot και Franck Magnier και σκηνοθεσία των Frédéric Forestier και Thomas Langmann, διάρκειας 116 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Clovis Cornillac, Gérard Depardieu, Jean-Pierre Cassel, Stéphane Rousseau, Vanessa Hessler, Benoît Poelvoorde και Alain Delon.

Οι σύνδεσμοι
Imdb 

(2002) Αστερίξ & Οβελίξ: Επιχείρηση Κλεοπάτρα

Πρωτότυπος τίτλος: Astérix & Obélix: Mission Cléopâtre
Αγγλικός τίτλος: Asterix & Obelix: Mission Cleopatra


Η υπόθεση
Η ιστορία ξεκινά στην Αίγυπτο, στο παλάτι της βασίλισσας Κλεοπάτρας (Monica Bellucci). Ο Καίσαρας (Alain Chabat), υπερυφανευόμενος για τον ρωμαϊκό πολιτισμό, θα προκαλέσει την βασίλισσα της Αιγύπτου να του προτείνει ένα στοίχημα. Η Κλεοπάτρα, θα προσφερθεί να χτίσει ένα παλάτι στον Καίσαρα και στην περίπτωση που καταφέρει να το έχει έτοιμο μέσα σε διάστημα τριών μηνών, ο μεγάλος αυτοκράτορας θ' αναγκαστεί να παραδεχτεί δημόσια την ανωτερότητα του αιγυπτιακού πολιτισμού. Το έργο θ' αναλάβει, χωρίς την θέλησή του, ο αρχιτέκτων Numérobis (Jamel Debbouze), ο οποίος βλέποντας ότι το έργο είναι ακατόρθωτο, θα καταφύγει στην Γαλατία και θα ζητήσει την βοήθεια του Panoramix (Claude Rich). Ο Panoramix δέχεται κι έτσι ο Astérix (Christian Clavier), ο Obélix (Gérard Depardieu), ο Panoramix κι ο Idefix, θα ταξιδέψουν στην Αίγυπτο, για να βοηθήσουν τον Numérobis. Για τους συμπαθέστατους Γαλάτες, το ταξίδι αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια σύντομη εκδρομή. Κατά την παραμονή τους εκεί, όμως, θα βρεθούν αντιμέτωποι με διάφορες μη αναμενόμενες καταστάσεις και θα γνωρίσουν τον Amonbofis (Gérard Darmon), έναν αρχιτέκτονα αποφασισμένο να σαμποτάρει το έργο του Numérobis.

Η κριτική
Η δεύτερη ταινία Astérix κι Obélix αποτελεί την πετυχημένη συνέχεια της πρώτης κινηματογραφικής μεταφοράς. Το έργο, ξεκινά με πλάνα στην Αίγυπτο και συστήνει πρώτα τους νέους ήρωες της ιστορίας, παρουσιάζοντας παράλληλα και την υπόθεση κι έπειτα, όταν πια ο Numérobis αποφασίσει να επισκεφτεί την Γαλατία, θα μας αφηγηθεί την ιστορία του χωριού και θα αφήσει τους δυο κεντρικούς ήρωες να συστηθούν οι ίδιοι σε δυο νεοφερμένους Ρωμαίους στρατιώτες και συνεπώς στο κοινό.
Ο Alain Chabat, βλέπουμε ότι έχει κάνει μια εξαιρετική κινηματογραφική προσαρμογή του comic "Ο Αστερίξ κι η Κλεοπάτρα", κατά την οποία όχι μόνο έχει καταφέρει να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη τα σκίτσα των René Goscinny και Albert Uderzo, αλλά παράλληλα έχει καταφέρει να συμπεριλάβει στην ιστορία, διάφορες διακωμωδήσεις για σύγχρονα κοινωνικά θέματα (όπως το συνδικάτο) ή να σατιρίσει, εμμέσως πλην σαφώς, κάποιες ταινίες που βρίσκονταν εκείνη την περίοδο στην επικαιρότητα.
Αν κι η συγκεκριμένη ταινία, φέρνει περισσότερο στο κινηματογραφικό είδος κωμωδία, τουλάχιστον σ' ό,τι αφορά στην υπόθεση, παρά σε μεταφορά comic, καταφέρνει να διατηρήσει με πολύ απλές τεχνικές το στοιχείο της έντυπης εκδοχής της. Για παράδειγμα, ο Obélix εδώ προσπαθεί επίμονα να πιει το μαγικό φίλτρο, επίσης όταν κάποιος περνά μέσα από τοίχους, αυτοί παραμένουν όρθιοι κι ο τοίχος απλά έχει μια τρύπα στο σχήμα του ανθρώπου που πέρασε από μέσα ή η βαρύτητα αργεί να κάνει την εμφάνισή της. Ας μην ξεχνάμε, μάλιστα, και τη σκηνή που μέσα στα σκοτάδια, τα μάτια των ηρώων, έχουν την δυνατότητα να παραμένουν εμφανή ή την εμφάνιση των ατρόμητων πειρατών, που στη θέα του χοντρού Obélix χάνουν τη γη κάτω απ' τα πόδια τους.
Το φανταστικό δίδυμο Christian Clavier και Gérard Depardieu, συνεχίζει να προκαλεί το γέλιο του θεατή, ενώ την απουσία του καταπληκτικού Roberto Benigni, καλούνται να αναπληρώσουν ο απίθανος Gérard Darmon, στον ρόλο του κακού κι η Monica Bellucci, ως το πρώτο όνομα της ταινίας. Ο Jamel Debbouze, δε, αποδεικνύεται ιδιαίτερα καλός στον ρόλο του νεαρού Numérobis.
Η δεύτερη ταινία της σειράς, όπως κι η προηγούμενή της, προτείνεται κυρίως σε οικογένειες, σε όσους βρήκαν την πρώτη ταινία καλή ή έστω συμπαθητική, αλλά και σε όλους τους θαυμαστές του Gérard Depardieu και της Monica Bellucci.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Γαλλική κωμωδία του 2002, βασισμένη σε comic των René Goscinny και Albert Uderzo, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Alain Chabat, διάρκειας 107 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Christian Clavier, Gérard Depardieu, Claude Rich, Jamel Debbouze, Gérard Darmon, Monica Bellucci και Alain Chabat.

Τα σχετικά
Trailer
Imdb
Rotten Tomatoes 

17 Οκτωβρίου 2012

(1999) Αστερίξ & Οβελίξ εναντίον Καίσαρα

Πρωτότυπος τίτλος: Astérix et Obélix contre César
Αγγλικός τίτλος: Asterix and Obelix vs. Caesar


Η υπόθεση
Την περίοδο που ο Καίρασας έχει καταφέρει να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο και να δημιουργήσει την δική του αυτοκρατορία, ένα μικρό χωριό της Γαλατίας αρνείται πεισματικά να υποταχτεί. Ο Καίσαρας, μην μπορώντας να δεχτεί ότι υπάρχει κάποιο μέρος της αυτοκρατορίας του που δεν πληρώνει φόρους, θα επιχειρήσει να κατακτήσει την μικρή αυτή επαρχία. Οι Γαλάτες, όμως, αποδεικνύεται ότι έχουν ένα μυστικό όπλο, ένα φίλτρο που τους κάνει παντοδύναμους και τους δίνει την δυνατότητα να εξολοθρεύσουν έναν ολόκληρο στρατό σε δευτερόλεπτα. Τι θα γίνει άραγε όταν το φίλτρο πέσει στα χέρια των εχθρών κι ο εχθρός αποδειχτεί πώς έχει εχθρούς εντός της αυτοκρατορίας του;

Η κριτική
Το 1999 παρουσιάζεται για πρώτη φορά η κινηματογραφική μεταφορά, με κανονικούς ηθοποιούς, του κλασικού comic Astérix και Obélix. Η ταινία, γαλλικής παραγωγής, πετυχαίνει να παρουσιάσει στην μεγάλη οθόνη δυο πιστά αντίγραφα των κλασικών πρωταγωνιστών και να παραμείνει πιστή στο ύφος της πρωτότυπης έντυπης εκδοχής της.
Ως η πρώτη ταινία της σειράς, το θέμα της δεν θα μπορούσε να μην αφορά στον τρόπο με τον οποίο ξεκίνησε η ιστορία αυτού του χωριού. Έτσι, οι παραγωγοί καταφέρνουν να συστήσουν στο κοινό τους δυο ήρωες, χωρίς παράλληλα ν' απογοητεύουν και τους θαυμαστές του comic.
Το αξιοπρόσεκτο στοιχείο αυτής της ταινίας, βέβαια, είναι ότι ενώ είναι μια γαλλική παραγωγή, τα γραφικά που χρησιμοποιεί, για την εποχή που γυρίστηκε, είναι εξαιρετικά κι ακόμα κι αν δεν τείνουν να χαρακτηριστούν ρεαλιστικά, δεν συγκαταλέγονται σίγουρα στα φτωχά κι άσχημα γραφικά-computer που μπορούν να καταστρέψουν, μια κατά τ' άλλα, ικανοποιητική παραγωγή.
Αντίστοιχα δε, και το χιούμορ της ταινίας μένει πιστό στο χιούμορ του comic και δεν ακολουθεί το ολίγον ιδιαίτερο γαλλικό κωμικό στοιχείο, που θα μπορούσε να κάνει την ταινία ν' απευθύνεται μόνο σ' ένα συγκεκριμένο κοινό. Οι Γαλάτες παρουσιάζονται ως ένας λαός που απολαμβάνει τα υλικά αγαθά που υπάρχουν στη φύση και που, παρά το βάρβαρο του χαρακτήρα τους, με κανέναν τρόπο δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν άξεστοι. Αντίθετα οι πολιτισμένοι Ρωμαίοι, παρουσιάζονται ως βλάκες και φοβητσιάρηδες.
Όλοι οι ηθοποιοί, επίσης, στέκουν καταλλήλως στους ρόλους τους, με την έκπληξη να κάνει ο Gérard Depardieu ως Obélix, σ' έναν ρόλο που κατά την προσωπική μου άποψη είναι από τους ωραιότερους ρόλους που έχει δεχτεί να ενσαρκώσει ο Γάλλος ηθοποιός και την επιτομή του κωμικού, ν' αποτελεί ο Roberto Benigni σε ρόλο κακού.
Η ταινία είναι ό,τι πρέπει για μια ευχάριστη οικογενειακή κωμωδία. Προτείνεται, επίσης, στους θαυμαστές των Gérard Depardieu και Roberto Benigni, αλλά και σε όσους αναζητάτε μια καλή κωμωδία που ν' αξίζει τον χρόνο που θα της διαθέσετε.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά
Γαλλική κωμωδία του 1999, βασισμένη σε comic των René Goscinny και Albert Uderzo, σε σενάριο του Claude Zidi, σε διαλόγους του Gérard Lauzier και σκηνοθεσία του Claude Zidi, διάρκειας 109 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Christian Clavier, Gérard Depardieu, Roberto Benigni, Gottfried John, Jean-Pierre Castaldi, Claude Piéplu και Laetitia Casta.

Οι σύνδεσμοι
Imdb 

28 Σεπτεμβρίου 2012

(2012) Αγάπη

Πρωτότυπος τίτλος: Amour
Αγγλικός τίτλος: Love


Η υπόθεση
Η Anne (Emmanuelle Riva) κι ο Georges (Jean-Louis Trintignant) είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι πρώην καθηγητών μουσικής. Στη ζωή τους όλα κυλούν φυσιολογικά, ώσπου, κάποια μέρα, η Anne θα χάσει για λίγα λεπτά την επαφή της με το περιβάλλον. Μετά από ένα αποτυχημένο χειρουργείο, η Anne, θα μείνει ανάπηρη από τη δεξιά της πλευρά. Φοβούμενη τους γιατρούς και τα νοσοκομεία βάζει τον Georges να της υποσχεθεί ότι δεν θα την ξαναστείλει εκεί κι ο Georges δεν απαντά. Έχοντας, πια, ως μοναδική υποχρέωση την φροντίδα της γυναίκας του, ο Georges, θα συνοδεύσει την Anne μέχρι το τέλος της.

Η κριτική
Η "Αγάπη" είναι μια ταινία, πολύ δυνατή, που καταφέρνει να μιλήσει γι' αγάπη, χωρίς να χρειάζεται να κάνει την παραμικρή αναφορά στον όρο αυτό. Στις δυο ώρες που έχει διάρκεια, μόνο σε μια φράση θα αναφερθεί η έννοια της αγάπης κι αυτή δεν θα είναι από το στόμα των πρωταγωνιστών. Η Anne κι ο Georges, δεν μιλούν για το συναίσθημα αυτό, αλλά μπορεί κανείς πολύ εύκολα να το εντοπίσει στις κινήσεις, στις εκφράσεις, στα μάτια, στις σκέψεις, στη συμπεριφορά τους.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η ταινία καταφέρνει να μιλήσει για αγάπη, με την ταυτόχρονη απουσία της λέξης, θα δούμε τον Haneke να μιλά για μουσική μόνο μέσω των σκηνών όπου υπάρχει μουσική στο χώρο που βρίσκονται οι πρωταγωνιστές. Ο τρόπος που έχει επιλέξει ο μεγάλος Αυστριακός σκηνοθέτης, να χρησιμοποιήσει τη μουσική, σ' αυτή του την ταινία, είναι μαγευτικός. Ακόμα κι οι τίτλοι αρχής και τέλους, δεν συνοδεύονται, έστω, από μια μελωδία. Η μόνη σκηνή, στην οποία θα υπάρξει μουσική εκτός πλάνου, θα είναι η πρώτη νύχτα που θα τους παρακολουθήσουμε, μετά από ένα κονσέρτο και πριν την αρχή της περιπέτειας του ζεύγους. Ίσως με αυτόν τον τρόπο, ο Haneke, να θέλει να δείξει την αρμονία που υπήρχε στη ζωή των ηλικιωμένων πρωταγωνιστών του πριν το επεισόδιο της Anne.
Η ταινία, ομολογουμένως, στο μεγαλύτερο μέρος της, κινείται με αργούς ρυθμούς, οι οποίοι μπορεί να μην κουμπώνουν ιδιαίτερα με το στυλ του Haneke, αλλά ταιριάζουν απόλυτα στο ηλικιωμένο ζευγάρι που το κοινό καλείται να παρακολουθήσει. Επίσης, οι ιστορίες ηλικιωμένων ανθρώπων που ο ένας αποκτά την ευθύνη και των δυο, συμφωνώ ότι δεν είναι κάτι ξένο, που χρειαζόμαστε μια ταινία να μας την εξιστορήσει. Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε ακούσει ή ακόμα και βιώσει κάτι ανάλογο κι αποτελεί μια κοινή, για τη σημερινή εποχή, θεματική ενότητα.
Παρόλα αυτά, αξίζει κάποιος να δει την ταινία, πολύ απλά γιατί ο λόγος για τον οποίο, ο Georges, μένει κι επιμένει, δεν είναι από υποχρέωση, αλλά από καθαρή κι αγνή αγάπη κι αυτό το συναίσθημα, ο μόνος τρόπος να το παρουσιάσει κανείς σ' όλο του το μεγαλείο, είναι δείχνοντας εικόνες από μια καθημερινότητα, της οποίας η φθορά δεν τον αγγίζει. Ο Georges χωρίς την Anne, δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια κοινής συμβίωσης, θα δούμε τον Georges, ο οποίος υποχρεώνεται τώρα να ζει και για τους δυο τους, να αφηγείται στην Anne ιστορίες από το παρελθόν του, τις οποίες ποτέ πριν δεν της έχει διηγηθεί.
Ο Haneke, μ' αυτή του την ταινία, καταφέρνει να συνθέσει ένα ποίημα, ή καλύτερα ένα μουσικό κονσέρτο για τις ανθρώπινες σχέσεις και το βάθος που μπορεί να έχουν αυτές. Είναι, ομολογουμένως, εξαιρετικά εύκολο, μέσα από μια ιστορία ανθρώπων που έχουνε ζήσει μαζί όλη τους τη ζωή να καταφέρεις να συγκινήσεις το θεατή. Είναι, όμως, εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρεις να το πετύχεις αυτό, δείχνοντάς τους στο σήμερα, χωρίς αναδρομές στο κοινό τους παρελθόν, χωρίς, δηλαδή, να δείξεις τον έρωτα που σταδιακά έγινε αγάπη. Κι αυτό είναι το στοιχείο που αναδεικνύει τη μαεστρία του Αυστριακού σκηνοθέτη, που του ανοίγει τις πόρτες, διάπλατα, για βραβεία και διθυραμβικές κριτικές και που κάνει την ταινία του ξεχωριστή.
Μέσα από μια αφήγηση του Georges, θα τον ακούσουμε να λέει "Δεν θυμάμαι την ταινία, αλλά τα συναισθήματα". Ακριβώς αυτός είναι κι ο σκοπός ολόκληρης της ταινίας. Δεν είναι ένα σύνολο που στοχεύει σε αποτύπωση συγκεκριμένων σκηνών, αλλά σε μια ενιαία αίσθηση, από την οποία θ' αποκομίσεις κάτι πιο βαθύ κι ουσιαστικό. Υπάρχουν βέβαια, διασκορπισμένες, σκηνές που θα μείνουν στο μυαλό ως ρομαντικές εικόνες, όπως για παράδειγμα οι αναγκαίες μεταφορές της Anne που θυμίζουν χορό ή η σκηνή με το περιστέρι που το "ελευθερώνει" ο Georges, αλλά είναι λίγες και λειτουργούν συμπληρωματικά.
Όντας η φετινή νικήτρια του Χρυσού Φοίνικα στο φεστιβάλ των Κανών αποτελεί αδιαμφισβήτητα μια άριστη πρόταση για όλους τους σινεφίλ του κινηματογράφου. Παράλληλα είναι μια από τις πιο όμορφες προτάσεις, όχι μόνο του φετινού χειμώνα, για κάποιον που θέλει να δει μια διαφορετική ιστορία αγάπης και μπορεί ν' αντέξει τους, λίγο, αργούς ρυθμούς του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου που στο τέλος θα αντικατασταθούν από την υπογραφή του Michael Haneke.

Βαθμολογία: 5/5

Τα σχετικά
Γαλλικό δράμα του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Michael Haneke, διάρκειας 127 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Jean-Louis Trintignant, Emmanuelle Riva και Isabelle Huppert.

Οι σύνδεσμοι
Imdb 

26 Σεπτεμβρίου 2012

(2012) Η αδελφή μου

Πρωτότυπος τίτλος: L'enfant d'en haut
Αγγλικός τίτλος: Sister


Η υπόθεση
Ο Simon (Kacey Mottet Klein) είναι ένα δωδεκάχρονο αγόρι που ζει με την αδελφή του, την Louise (Léa Seydoux), σε μια βιομηχανική περιοχή, κάτω από ένα Ελβετικό χιονοδρομικό κέντρο. Παρά το μικρό της ηλικίας του, ο Simon είναι αυτός που συντηρεί οικονομικά την Louise και το σπίτι στο οποίο μένουν. Έχοντας πρόσβαση στο Ελβετικό θέρετρο, ο μικρός Simon, έχει την ευκαιρία να εκτελέσει διάφορες μικροκλοπές σε βάρος των πλουσίων επισκεπτών του και, πουλώντας έπειτα τα κλοπιμαία, να εξασφαλίσει τ' απαραίτητα.

Η κριτική
"Η αδελφή μου" είναι μια ταινία που παρουσιάζει ένα παιδί ενήλικα στη σκέψη, με τις ανάγκες ενός μικρού αγοριού. O Simon όντας υπεύθυνος για την επιβίωση του εαυτού του, αλλά και της μεγαλύτερης αδελφής του, που δεν έχει καταφέρει να σταθεί στα πόδια της, θα γίνει η αφορμή για να δειχθούν οι διάφορες σχέσεις και συμπεριφορές, τόσο στην οικογένεια, όσο και στις συναναστροφές του με τον υπόλοιπο κόσμο, οι οποίες σίγουρα θα μας προβληματίσουν.
Η ταινία, αν και δραματική, έχει έναν πολύ έντονο κοινωνικό χαρακτήρα, καθώς μας παρουσιάζει ένα ανήλικο αγόρι, για το οποίο κανένας, απ' όσους βρίσκονται ή περνάνε από τη ζωή του, δεν έχει στην πραγματικότητα ενδιαφερθεί. Όλοι έρχονται και προσπερνάνε στη ζωή αυτού του παιδιού. Το γεγονός αυτό, μας κάνει να περιμένουμε να δούμε έναν εύθραυστο χαρακτήρα, ένα παιδί με συμπεριφορά παιδιού. Αντ' αυτού όμως, απέναντί μας θα σταθεί ένας μικρός ήρωας που θα μας κάνει ν' αναρωτηθούμε από πού αντλεί αυτή του τη δύναμη.
Η αλήθεια είναι ότι η ταινία, πιθανότατα, θα θυμίσει στον θεατή διάφορες άλλες ταινίες κοινωνικού περιεχομένου με παιδιά. Από κάποιες είναι καλύτερη, από κάποιες άλλες κατώτερη, αλλά σημασία έχει ότι καταφέρνει με τον τρόπο της να κάνει τον θεατή να μπει στη θέση του μικρού πρωταγωνιστή και να συμμετάσχει, μαζί του, στην εξέλιξη της ιστορίας. Εκπλήσσει και συγκινεί, αλλά με μια ρεαλιστική ματιά, που για κάποιους μπορεί να είναι αισιόδοξη, για κάποιους απαισιόδοξη.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι άκρως ικανοποιητικές, με τον μικρό Kacey Mottet Klein, να αναδεικνύει τον χαρακτήρα του Simon, ακριβώς όπως τον φανταζόμαστε. Έκπληξη αποτελεί η συμμετοχή της Gillian Anderson, που αν και μικρή, είναι αρκετή για να βοηθήσει τον Simon ν' αναδείξει περισσότερο την παιδική του ανάγκη να βρεθεί κοντά σε μια οικογενειακή ατμόσφαιρα. Η φωτογραφία κι η μουσική, εδώ, αν και δεν παίζουν κυρίαρχο ρόλο, υπάρχουν περισσότερο ως συμπλήρωμα της αίσθησης που δημιουργούν κι αφήνουν οι χαρακτήρες στο κοινό.
Μια πολύ όμορφη και γλυκό-πικρη ιστορία, που αποτελεί μια καλή πρόταση για όσους θέλουν να δούνε μια ταινία κοινωνικού χαρακτήρα και δεν έχουν κουραστεί να βλέπουν σε πρωταγωνιστικό ρόλο μικρά παιδιά, που ζουν στο σήμερα ελπίζοντας και προσπαθώντας με το δικό τους τρόπο, για ένα καλύτερο αύριο.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Γαλλικό κοινωνικό δράμα του 2012, σε σενάριο των Antoine Jaccoud, Ursula Meier και Gilles Taurand και σκηνοθεσία της Ursula Meier, διάρκειας 100 λεπτών, με πρωταγωνιστές, τους Kacey Mottet Klein, Léa Seydoux, Martin Compston και Gillian Anderson.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

8 Σεπτεμβρίου 2012

(2011) Polisse

Πρωτότυπος τίτλος: Polisse
Ευρωπαϊκός τίτλος (φεστιβάλ): Poliss


Η υπόθεση
Η ομάδα του Τμήματος Προστασίας Ανηλίκων της γαλλικής αστυνομίας, σε καθημερινή βάση, αναλαμβάνει να λύσει δεκάδες ιστορίες που αφορούν παιδιά. Οι περισσότερες, έχουν να κάνουν με κακοποίηση ανηλίκων, άλλα δεν λείπουν κι οι υποθέσεις ναρκωτικών, στις οποίες εμπλέκονται συχνά ανήλικοι, ή υποθέσεις ακατάλληλων κι άπορων γονέων. Μέσα από την ταινία, θα γνωρίσουμε έναν-έναν τους ανθρώπους που απαρτίζουν την ομάδα του Τμήματος, αλλά και τις ιστορίες των παιδιών.

Η κριτική
Στο ξεκίνημά της, η ταινία, δίνει την αίσθηση μίας, ακόμα, γαλλικής δραματικής ταινίας, η οποία απαρτίζεται από ένα πολυπρόσωπο cast, με ατελείωτους κι ανούσιους διαλόγους. Στην πορεία όμως, ο θεατής, δεν αργεί να συνειδητοποιήσει ότι αυτή η "γαλλική πινελιά", εξυπηρετεί έναν ανώτερο σκοπό.
Ο καταιγισμός πληροφοριών, όπως επίσης κι η σύντομη ενασχόληση της σκηνοθέτιδας, με την κάθε ιστορία, είναι ο μοναδικός τρόπος να καταφέρει να δείξει, μέσα σε δυο μόλις ώρες, παράλληλα το ανθρώπινο πρόσωπο των ατόμων που στελεχώνουν το αστυνομικό σώμα και την ποικιλία, αλλά και ποσότητα των υποθέσεων, που αυτοί οι άνθρωποι καλούνται ν' αντιμετωπίσουν σε καθημερινή βάση.
Η ταινία, είναι στην ουσία, ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, κοινωνικού περιεχομένου, που δεν έχει ως στόχο, να δείξει μια ωραιοποιημένη εικόνα του αστυνομικού σώματος, αλλά στοχεύει στον άνθρωπο πίσω από τη στολή. Δεν κρίνει, ούτε προσπαθεί να προσανατολίσει το θεατή σε κάποιο συμπέρασμα. Η ταινία, μόνο δείχνει κι αφήνει στην κρίση του καθενός μας την ετυμηγορία, τόσο για τους αστυνομικούς, όσο και για τις υποθέσεις με τις οποίες ασχολούνται.
Οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους αστυνομικούς, παίζουν τόσο ρεαλιστικά και πειστικά. Η σκηνοθεσία, επίσης, είναι αυτή που αναλογεί σ' ένα ντοκιμαντέρ, καθώς δεν έχει μόνο πλάνα από σταθερή κάμερα, αλλά παράλληλα, κάποιες σκηνές είναι τραβηγμένες στο χέρι. Καταπληκτική δουλειά, επίσης, έχει γίνει και στη φωτογραφία, αλλά και στη μουσική επένδυση της ταινίας. Η μουσική δεν είναι διαρκώς παρούσα, αλλά όταν υπάρχει, εντείνει τα συναισθήματα του θεατή, βάζοντάς τον μέσα στην ταινία.
Το "Polisse", είναι καθαρά ταινία ευρωπαϊκού και ντοκιμαντερίστικου χαρακτήρα. Δεν θα την πρότεινα σε κάποιον που θέλει να ηρεμήσει και να ξεκουραστεί. Θα την πρότεινα σε κάποιον που θέλει να προβληματιστεί και να φιλοσοφήσει για τα κοινωνικά προβλήματα που υπάρχουν στην πολιτισμένη Ευρώπη του 2011, καθώς δίνει στο θεατή, όλες τις προσλαμβάνουσες ν' αναλογιστεί το κοινωνικό σύστημα, στο βαθμό που μπορεί.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Γαλλικό δράμα του 2011, σε σενάριο των Emmanuelle Bercot και Maïwenn και σκηνοθεσία της Maïwenn, διάρκειας 127 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Joey Starr, Frédéric Pierrot, Karin Viard, Marina Foïs, Maïwenn, Emmanuelle Bercot, Naidra Ayadi, Karole Rocher και Nicolas Duvauchelle.

Οι σύνδεσμοι
Imdb