Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εκτός κυκλοφορίας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εκτός κυκλοφορίας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

7 Οκτωβρίου 2012

(2012) Η κόρη

Πρωτότυπος τίτλος: Η κόρη
Αγγλικός τίτλος: The daughter


Η υπόθεση
Η 14χρονη Μυρτώ (Savina Alimani) χάνει, κάποια μέρα, τα ίχνη του πατέρα της. Προσπαθώντας να καταλάβει τι έχει συμβεί, ανακαλύπτει ότι ο πατέρας της είναι πνιγμένος στα χρέη. Θεωρώντας υπεύθυνο για τα χρέη και την εξαφάνιση του πατέρα της, τον συνέταιρό του, απαγάγει τον 8χρονο γιο του, τον Άγγελο (Άγγελος Παπαδήμας), τον πηγαίνει στην αποθήκη που φιλοξενείται η επιχείρηση των γονιών τους και προσπαθεί, με αυτόν τον τρόπο, να πιέσει τους γονείς του μικρού αγοριού και να μάθει για την τύχη του δικού της πατέρα.

Η κριτική
Η νέα ταινία μεγάλου μήκους του Θάνου Αναστόπουλου παρουσιάζει, μέσα από τα μάτια μιας έφηβης κοπέλας, την ελληνική πραγματικότητα, αλλά και την οικονομική κι ηθική κατάπτωση της σημερινής κοινωνίας, με έναν άλλοτε αλληγορικό κι άλλοτε άκρως ρεαλιστικό τρόπο.
"Η κόρη" είναι μια δραματική ιστορία με καταπληκτική θεματική, που καταφέρνει να προβληματίσει, κατά κύριο λόγο, το κοινό. Σε μερικές σκηνές, θα την δούμε να πατά στα όρια δράματος και ντοκιμαντέρ και σε άλλες στα όρια δράματος και θρίλερ. Η εκπληκτική φωτογραφία της επίσης, αλλά κι η ελάχιστη χρήση μουσικής, την κάνουν να μοιάζει ιδιαίτερα ρεαλιστική. Το έργο βέβαια, συνολικά, δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αριστουργηματικό, καθώς παρουσιάζει αρκετά κενά, που ίσως σε μια ταινία μικρότερης διάρκειας, να είχαν αποφευχθεί.
Κατ' αρχήν, ο σκηνοθέτης αποτυγχάνει να εισάγει τον θεατή στην ιστορία, με έναν τρόπο που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του. Στο πρώτο μισάωρο της ταινίας, ο θεατής θα κληθεί να παρακολουθήσει την απαγωγή του 8χρονου Άγγελου, τις διαδρομές της νεαρής Μυρτούς στην πόλη, τις αυτοσχέδιες διαλογικές σκηνές με διάφορους ανθρώπους, ερασιτέχνες ηθοποιούς, που γνωρίζουν τον πατέρα της, αλλά και τις συγκρούσεις με τη μητέρα της, κι όλα αυτά με έναν τρόπο αρκετά συγκεχυμένο, καθώς οι σκηνές flash-back και ο πραγματικός χρόνος δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι μετά το κουραστικό πρώτο μισάωρο, όταν πια ο θεατής έχει καταφέρει να πιάσει το νόημα, η ταινία αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρουσα κι η υπόλοιπη μια ώρα που ακολουθεί γεμίζει από τα κοινωνικά κι οικονομικά νοήματα που ενίοτε ακούγονται από τα στόματα και τις σκέψεις των πρωταγωνιστών, ενίοτε διαβάζονται από τα λήμματα του λεξικού.
"Η κόρη" είναι, σε γενικές γραμμές, μια ιδιαίτερη μεν, ενδιαφέρουσα δε, ελληνική ταινία που προτείνεται στους πιστούς του νεοελληνικού κινηματογράφου των βαθύτερων νοημάτων, καθώς μέσα σε μιάμιση ώρα, καταφέρνει να παρουσιάσει τα κοινωνικά προβλήματα, τις διαδηλώσεις, την λαϊκή (αγορά), τις δημόσιες υπηρεσίες, τα μεταφορικά μέσα, την διαδικασία παραγωγής της πρώτης ύλης, τους εργάτες, τους κεφαλαιοκράτες, τους λογιστές, τους διαχειριστές και κυρίως την οικογένεια.

Βαθμολογία: 2/5

Τα σχετικά
Ελληνικό δράμα του 2012, σε σενάριο των Θάνου Αναστόπουλου και Βασίλη Γιάτση και σκηνοθεσία του Θάνου Αναστόπουλου, διάρκειας 87 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Savina Alimani, Άγγελο Παπαδήμα, Ιερώνυμο Καλετσάνο, Γιώργο Συμεωνίδη, Θεοδώρα Τζήμου και Ορνέλα Καπετάνι.

Οι σύνδεσμοι
Imdb 

23 Σεπτεμβρίου 2012

(2012) Attractive illusion

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Attractive illusion
Ελληνικός τίτλος: Ελκυστική ψευδαίσθηση


Η υπόθεση
Μια ομάδα λαθρομεταναστών, ανάμεσά τους και τέσσερις Νιγηριανοί, δυο άντρες και δυο γυναίκες, θα φτάσουν, με καΐκι, από την Τουρκία στην Ελλάδα. Φτάνοντας στην πολυπόθητη Ευρώπη, περιμένουν ν' αντικρίσουν τον παράδεισο, αντ' αυτού, όμως, θα έρθουν αντιμέτωποι με την εκμετάλλευση, τη μαύρη αγορά, τη διακίνηση ναρκωτικών και την πορνεία.

Η κριτική
Το "Attractive illusion", για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του σκηνοθέτη του, αποτελεί, ουσιαστικά, μια παραγγελία της νιγηριανής κοινότητας της Ελλάδας, που θέλει να δείξει στη χώρα της ότι η Δύση δεν είναι αυτή, η "Ελκυστική ψευδαίσθηση", που έχουν στο μυαλό τους οι κάτοικοί της. Όπως, επίσης, ανέφερε ο Πέτρος Σεβαστίκογλου (σκηνοθέτης και σεναριογράφος), η ταινία, δεν αποσκοπεί να διαλέξει στρατόπεδο ή να μιλήσει προπαγανδιστικά. Σκοπός της ταινίας είναι να δείξει "μια" από τις πολλές αλήθειες και να παρουσιάσει τους Νιγηριανούς ως ανθρώπους κι όχι ως μετανάστες.
Σαν αίσθηση, η ταινία, δεν μπορώ να πω ότι ήταν κάτι το πολύ διαφορετικό απ' αυτό που περίμενα να δω. Ίσως, να μην περίμενα να δω τον κόσμο των ναρκωτικών (όπου δεν στέκεται πολύ) ή της πορνείας. Για να είμαι ειλικρινής, όμως, επειδή ο σκοπός της ταινίας δεν είναι να θίξει συγκεκριμένες καταστάσεις κι οι ηθοποιοί, που συμμετέχουν σ' αυτήν, δεν είναι επαγγελματίες, ο θεατής, γνώστης της κατάστασης του κέντρου της Αθήνας, σε καμία περίπτωση, δεν νιώθει προσβεβλημένος από τις εικόνες που του προβάλλονται. Η ταινία περιέχει hard-core καταστάσεις, αλλά όχι hard-core σκηνές.
Η ταινία, όπως προείπα, εστιάζει στο ανθρώπινο πρόσωπο των μεταναστών. Είναι βασισμένη σε ένα σενάριο 15 σελίδων και γυρίστηκε μέσα σε 2 βδομάδες, στους δρόμους της Αθήνας, με ερασιτέχνες ηθοποιούς, ελάχιστα χρήματα, αλλά με πολλή όρεξη από τους συντελεστές της. Αποτελεί την απόδειξη ότι ακόμα και σε δύσκολους καιρούς, υπάρχει η δυνατότητα να γυριστεί μια αξιοπρεπής ταινία, με ένα υποτυπώδες σενάριο και σκηνές αυτοσχεδιαστικές. Μέσα από την ιστορία, προβάλλονται τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων, οι επιθυμίες, οι φιλοδοξίες, αλλά κι η κουλτούρα τους.
Όντας ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή μέσω της ιστορίας που του προβάλει, αλλά και να παρουσιάσει, παράλληλα, μια πλευρά της κοινωνίας μας, η οποία, καλώς ή κακώς, αποτελεί κομμάτι του συνόλου της. Το κέρδος κάποιου που θα επιλέξει να δει αυτή την ταινία θα είναι η, εκ του ασφαλούς, επαφή με έναν άλλο πολιτισμό, που τον συναντά καθημερινά στους δρόμους των Ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων.
Για τους ίδιους τους Νιγηριανούς, το "Attractive illusion", αποτελεί μια ελπίδα για το μέλλον, αφού, από το πουθενά, κατάφεραν να γυρίσουν μια ταινία και ν' αποκτήσουν φωνή και πρόσωπο, μέσω αυτής. Για τους Ευρωπαίους πολίτες, όμως, δεν μπορώ να πω ότι αποτελεί κάποια αφύπνιση ή ακόμα ότι έχει τη δυνατότητα να κάνει τη διαφορά. Άλλωστε κι η ίδια η ταινία, δεν κάνει εμφανές πουθενά ότι επιθυμεί να κάνει τη διαφορά. Απευθύνεται σε ήδη ευαισθητοποιημένους ή έστω, ανοιχτόμυαλους πολίτες, που θέλουν να πάρουνε μια γεύση για την άλλη πλευρά της κοινωνίας.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Ελληνικό δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, παραγωγής τους 2012, σε σενάριο των Πέτρου Σεβαστίκογλου, Sunny Ohilebo, Kenny Abdeleke και Kelechwuku Chukwuejim και σκηνοθεσία του Πέτρου Σεβαστίκογλου, διάρκειας 80 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Tmc, J. Linus, M. Ohilebo, P.I.O. Austyeno, D. Nusakhare και S. Ohilebo.

Οι σύνδεσμοι

11 Σεπτεμβρίου 2012

(2012) Σμύρνη: Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922

Πρωτότυπος τίτλος: Σμύρνη: Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922
Αγγλικός τίτλος: Smyrna: The destruction of a cosmopolitan city 1900-1922


Η υπόθεση
Στις αρχές του περασμένου αιώνα, η πόλη της Σμύρνης, αποτελούσε ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν μια πολυπολιτισμική πόλη, που οι κάτοικοί της ζούσαν αρμονικά όλοι μαζί. Το ντοκιμαντέρ της Μαρίας Ηλιού, θα μας ταξιδέψει στη Σμύρνη και θα μας δώσει την ευκαιρία να βιώσουμε τα ένδοξα χρόνια της πόλης, τις πρώτες αναταράξεις, αλλά και την καταστροφή αυτού του κοσμοπολίτικου κέντρου της Ανατολής.

Η κριτική
Τη δομή ενός ντοκιμαντέρ, μπορεί να την κρίνει κανείς μελετώντας απλώς την ποιότητα και τον όγκο των στοιχείων που έχει συγκεντρώσει ο δημιουργός του αλλά και τον τρόπο που έχει επιλέξει να τα παραθέσει. Το κατά πόσο όμως, ένα ντοκιμαντέρ μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένο, θα κριθεί από την αίσθηση που αφήνει, εν τέλει, η παρακολούθησή του. Αν η εμπειρία που μόλις έχει βιώσει ο θεατής, τον έχει διδάξει, τον έχει προβληματίσει ή του έχει προκαλέσει θετικά/αρνητικά συναισθήματα, τότε το ντοκιμαντέρ έχει πετύχει το σκοπό του. Και το συγκεκριμένο, μπορώ με σιγουριά να πω ότι καταφέρνει να πετύχει και τα τρία παραπάνω.
Η δουλειά που έχουν καταφέρει να κάνουν η Μαρία Ηλιού κι ο Alexander Kitroeff στο συγκεκριμένο έργο, είναι αξιοθαύμαστη. Μετά από έρευνα τεσσάρων χρόνων, έχουν κατορθώσει να συγκεντρώσουν ένα οπτικό υλικό που για πρώτη φορά παρουσιάζεται στο κοινό. Έχουν ερευνήσει πηγές από την Ευρώπη και την Αμερική κι έχουν συλλέξει στοιχεία ακόμη κι από ιδιωτικές συλλογές. Η μουσική του παράλληλα, που είναι βασισμένη σε τραγούδια της εποχής, λειτουργεί υποβλητικά, κάνοντάς τον θεατή πιο δεκτικό στις οπτικές κι ηχητικές μαρτυρίες. Το κυριότερο όμως στοιχείο του, είναι η αντικειμενικότητα με την οποία προσπαθεί να προσεγγίσει το θέμα.
Από την αρχή είναι ξεκάθαρο πως σκοπός της ταινίας, δεν είναι η ιστορική παράθεση των γεγονότων που οδήγησαν στην καταστροφή της Σμύρνης, ούτε άλλη μια ιστορική καταγραφή της Μικρασιατικής καταστροφής. Στόχος της, είναι να καταφέρει να κάνει το θεατή ν' αγαπήσει τη Σμύρνη, να νιώσει ότι αποτελεί πολιτιστικό κομμάτι ολόκληρης της ανθρωπότητας, κάτι που αξίζει να το έχουμε στην καρδιά μας. Επιλέγοντας να διαιρέσει το φιλμ σε τρεις ισομερείς ενότητες, επιτυγχάνει ν' αναδείξει τη λάμψη της Σμύρνης, την αρχοντιά της και να της δώσει πίσω τη χαμένη ζωή της, κάνοντας το θεατή ν' αγαπήσει αυτό το Ανατολίτικο πολιτιστικό κέντρο, κρατώντας το αιώνια στη μνήμη.
Το ντομικαντέρ αυτό, αποτελεί μια πλήρη ιστορική πηγή για όσους θέλουν να προσεγγίσουν ιστορικά το θέμα, αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει να θίξει στοιχεία που συναντάμε ακόμα στην καθημερινότητά μας. Γι' αυτό το λόγο, θα πρότεινα σε όλους σας να το δείτε, ανεξαιρέτως της ηλικίας σας ή της καταγωγής σας.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά
Ελληνικό ντοκιμαντέρ του 2012, σε σκηνοθεσία κι επιμέλεια της Μαρίας Ηλιού, διάρκειας 87 λεπτών, με ομιλητές, τους Giles Milton, Alexander Kitroeff, Θάνος Βερέμης, Βικτώρια Σολομωνίδου, Ελένη Mπαστέα, Leyla Neyzi και Jack Nalbantian.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb