(2002) Αστερίξ & Οβελίξ: Επιχείρηση Κλεοπάτρα

Πρωτότυπος τίτλος: Astérix & Obélix: Mission Cléopâtre

Αγγλικός τίτλος: Asterix & Obelix: Mission Cleopatra

Η υπόθεση

Η ιστορία ξεκινά στην Αίγυπτο, στο παλάτι της βασίλισσας Κλεοπάτρας (Monica Bellucci). Ο Καίσαρας (Alain Chabat), υπερυφανευόμενος για τον ρωμαϊκό πολιτισμό, θα προκαλέσει την βασίλισσα της Αιγύπτου να του προτείνει ένα στοίχημα. Η Κλεοπάτρα, θα προσφερθεί να χτίσει ένα παλάτι στον Καίσαρα και στην περίπτωση που καταφέρει να το έχει έτοιμο μέσα σε διάστημα τριών μηνών, ο μεγάλος αυτοκράτορας θ' αναγκαστεί να παραδεχτεί δημόσια την ανωτερότητα του αιγυπτιακού πολιτισμού. Το έργο θ' αναλάβει, χωρίς την θέλησή του, ο αρχιτέκτων Numérobis (Jamel Debbouze), ο οποίος βλέποντας ότι το έργο είναι ακατόρθωτο, θα καταφύγει στην Γαλατία και θα ζητήσει την βοήθεια του Panoramix (Claude Rich). Ο Panoramix δέχεται κι έτσι ο Astérix (Christian Clavier), ο Obélix (Gérard Depardieu), ο Panoramix κι ο Idefix, θα ταξιδέψουν στην Αίγυπτο, για να βοηθήσουν τον Numérobis. Για τους συμπαθέστατους Γαλάτες, το ταξίδι αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια σύντομη εκδρομή. Κατά την παραμονή τους εκεί, όμως, θα βρεθούν αντιμέτωποι με διάφορες μη αναμενόμενες καταστάσεις και θα γνωρίσουν τον Amonbofis (Gérard Darmon), έναν αρχιτέκτονα αποφασισμένο να σαμποτάρει το έργο του Numérobis.

Η κριτική

Η δεύτερη ταινία Astérix κι Obélix αποτελεί την πετυχημένη συνέχεια της πρώτης κινηματογραφικής μεταφοράς. Το έργο, ξεκινά με πλάνα στην Αίγυπτο και συστήνει πρώτα τους νέους ήρωες της ιστορίας, παρουσιάζοντας παράλληλα και την υπόθεση κι έπειτα, όταν πια ο Numérobis αποφασίσει να επισκεφτεί την Γαλατία, θα μας αφηγηθεί την ιστορία του χωριού και θα αφήσει τους δυο κεντρικούς ήρωες να συστηθούν οι ίδιοι σε δυο νεοφερμένους Ρωμαίους στρατιώτες και συνεπώς στο κοινό.
Ο Alain Chabat, βλέπουμε ότι έχει κάνει μια εξαιρετική κινηματογραφική προσαρμογή του comic "Ο Αστερίξ κι η Κλεοπάτρα", κατά την οποία όχι μόνο έχει καταφέρει να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη τα σκίτσα των René Goscinny και Albert Uderzo, αλλά παράλληλα έχει καταφέρει να συμπεριλάβει στην ιστορία, διάφορες διακωμωδήσεις για σύγχρονα κοινωνικά θέματα (όπως το συνδικάτο) ή να σατιρίσει, εμμέσως πλην σαφώς, κάποιες ταινίες που βρίσκονταν εκείνη την περίοδο στην επικαιρότητα.
Αν κι η συγκεκριμένη ταινία, φέρνει περισσότερο στο κινηματογραφικό είδος κωμωδία, τουλάχιστον σ' ό,τι αφορά στην υπόθεση, παρά σε μεταφορά comic, καταφέρνει να διατηρήσει με πολύ απλές τεχνικές το στοιχείο της έντυπης εκδοχής της. Για παράδειγμα, ο Obélix εδώ προσπαθεί επίμονα να πιει το μαγικό φίλτρο, επίσης όταν κάποιος περνά μέσα από τοίχους, αυτοί παραμένουν όρθιοι κι ο τοίχος απλά έχει μια τρύπα στο σχήμα του ανθρώπου που πέρασε από μέσα ή η βαρύτητα αργεί να κάνει την εμφάνισή της. Ας μην ξεχνάμε, μάλιστα, και τη σκηνή που μέσα στα σκοτάδια, τα μάτια των ηρώων, έχουν την δυνατότητα να παραμένουν εμφανή ή την εμφάνιση των ατρόμητων πειρατών, που στη θέα του χοντρού Obélix χάνουν τη γη κάτω απ' τα πόδια τους.
Το φανταστικό δίδυμο Christian Clavier και Gérard Depardieu, συνεχίζει να προκαλεί το γέλιο του θεατή, ενώ την απουσία του καταπληκτικού Roberto Benigni, καλούνται να αναπληρώσουν ο απίθανος Gérard Darmon, στον ρόλο του κακού κι η Monica Bellucci, ως το πρώτο όνομα της ταινίας. Ο Jamel Debbouze, δε, αποδεικνύεται ιδιαίτερα καλός στον ρόλο του νεαρού Numérobis.
Η δεύτερη ταινία της σειράς, όπως κι η προηγούμενή της, προτείνεται κυρίως σε οικογένειες, σε όσους βρήκαν την πρώτη ταινία καλή ή έστω συμπαθητική, αλλά και σε όλους τους θαυμαστές του Gérard Depardieu και της Monica Bellucci.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Γαλλική κωμωδία του 2002, βασισμένη σε comic των René Goscinny και Albert Uderzo, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Alain Chabat, διάρκειας 107 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Christian Clavier, Gérard Depardieu, Claude Rich, Jamel Debbouze, Gérard Darmon, Monica Bellucci και Alain Chabat.

Τα σχετικά
Trailer
Imdb
Rotten Tomatoes 

(1999) Αστερίξ & Οβελίξ εναντίον Καίσαρα

Πρωτότυπος τίτλος: Astérix et Obélix contre César

Αγγλικός τίτλος: Asterix and Obelix vs. Caesar

Η υπόθεση

Την περίοδο που ο Καίρασας έχει καταφέρει να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο και να δημιουργήσει την δική του αυτοκρατορία, ένα μικρό χωριό της Γαλατίας αρνείται πεισματικά να υποταχτεί. Ο Καίσαρας, μην μπορώντας να δεχτεί ότι υπάρχει κάποιο μέρος της αυτοκρατορίας του που δεν πληρώνει φόρους, θα επιχειρήσει να κατακτήσει την μικρή αυτή επαρχία. Οι Γαλάτες, όμως, αποδεικνύεται ότι έχουν ένα μυστικό όπλο, ένα φίλτρο που τους κάνει παντοδύναμους και τους δίνει την δυνατότητα να εξολοθρεύσουν έναν ολόκληρο στρατό σε δευτερόλεπτα. Τι θα γίνει άραγε όταν το φίλτρο πέσει στα χέρια των εχθρών κι ο εχθρός αποδειχτεί πώς έχει εχθρούς εντός της αυτοκρατορίας του;

Η κριτική

Το 1999 παρουσιάζεται για πρώτη φορά η κινηματογραφική μεταφορά, με κανονικούς ηθοποιούς, του κλασικού comic Astérix και Obélix. Η ταινία, γαλλικής παραγωγής, πετυχαίνει να παρουσιάσει στην μεγάλη οθόνη δυο πιστά αντίγραφα των κλασικών πρωταγωνιστών και να παραμείνει πιστή στο ύφος της πρωτότυπης έντυπης εκδοχής της.

Ως η πρώτη ταινία της σειράς, το θέμα της δεν θα μπορούσε να μην αφορά στον τρόπο με τον οποίο ξεκίνησε η ιστορία αυτού του χωριού. Έτσι, οι παραγωγοί καταφέρνουν να συστήσουν στο κοινό τους δυο ήρωες, χωρίς παράλληλα ν' απογοητεύουν και τους θαυμαστές του comic.

Το αξιοπρόσεκτο στοιχείο αυτής της ταινίας, βέβαια, είναι ότι ενώ είναι μια γαλλική παραγωγή, τα γραφικά που χρησιμοποιεί, για την εποχή που γυρίστηκε, είναι εξαιρετικά κι ακόμα κι αν δεν τείνουν να χαρακτηριστούν ρεαλιστικά, δεν συγκαταλέγονται σίγουρα στα φτωχά κι άσχημα γραφικά-computer που μπορούν να καταστρέψουν, μια κατά τ' άλλα, ικανοποιητική παραγωγή.

Αντίστοιχα δε, και το χιούμορ της ταινίας μένει πιστό στο χιούμορ του comic και δεν ακολουθεί το ολίγον ιδιαίτερο γαλλικό κωμικό στοιχείο, που θα μπορούσε να κάνει την ταινία ν' απευθύνεται μόνο σ' ένα συγκεκριμένο κοινό. Οι Γαλάτες παρουσιάζονται ως ένας λαός που απολαμβάνει τα υλικά αγαθά που υπάρχουν στη φύση και που, παρά το βάρβαρο του χαρακτήρα τους, με κανέναν τρόπο δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν άξεστοι. Αντίθετα οι πολιτισμένοι Ρωμαίοι, παρουσιάζονται ως βλάκες και φοβητσιάρηδες.

Όλοι οι ηθοποιοί, επίσης, στέκουν καταλλήλως στους ρόλους τους, με την έκπληξη να κάνει ο Gérard Depardieu ως Obélix, σ' έναν ρόλο που κατά την προσωπική μου άποψη είναι από τους ωραιότερους ρόλους που έχει δεχτεί να ενσαρκώσει ο Γάλλος ηθοποιός και την επιτομή του κωμικού, ν' αποτελεί ο Roberto Benigni σε ρόλο κακού.

Η ταινία είναι ό,τι πρέπει για μια ευχάριστη οικογενειακή κωμωδία. Προτείνεται, επίσης, στους θαυμαστές των Gérard Depardieu και Roberto Benigni, αλλά και σε όσους αναζητάτε μια καλή κωμωδία που ν' αξίζει τον χρόνο που θα της διαθέσετε.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Γαλλική κωμωδία του 1999, βασισμένη σε comic των René Goscinny και Albert Uderzo, σε σενάριο του Claude Zidi, σε διαλόγους του Gérard Lauzier και σκηνοθεσία του Claude Zidi, διάρκειας 109 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Christian Clavier, Gérard Depardieu, Roberto Benigni, Gottfried John, Jean-Pierre Castaldi, Claude Piéplu και Laetitia Casta.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Οι υποψήφιοι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The campaign

Η υπόθεση

Ο Cam Brady (Will Ferrell) εκλέγεται επί σειρά ετών, χωρίς ανταγωνισμό, γερουσιαστής της Βόρειας Carolina και, συνεπώς, μέλος του Κογκρέσου των Η.Π.Α.. Μετά από ένα ατυχές γεγονός, όμως, η δημοτικότητά του θ' αρχίσει να παίρνει την κάτω βόλτα, κάνοντας τους ισχυρούς επιχειρηματίες Motch να θελήσουν να τον αντικαταστήσουν μ' ένα φρέσκο πρόσωπο, που θα τους δώσει το ελεύθερο να μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους από την Κίνα στην Βόρεια Carolina και να μειώσουν κι άλλο τα έξοδα παραγωγής των προϊόντων τους. Ο νέος υποψήφιος θα βρεθεί στο πρόσωπο του Marty Huggins (Zack Γαλιφιανάκης), ενός αποτυχημένου, πλην καλόκαρδου, διευθυντή κάποιου τοπικού τουριστικού γραφείου. Το προφίλ του Marty, αναλαμβάνει να διαμορφώσει ο σκληροπυρηνικός image-maker Tim Wattley (Dylan McDermott) κι η βρώμικη αναμέτρηση για την εκλογή του "καλύτερου" αρχίζει...

Η κριτική

Η νέα ταινία που συμμετέχει ο Zack Γαλιφιανάκης είναι μια απολαυστική κωμωδία που σατιρίζει τις πολιτισμένες προεκλογικές εκστρατείες των Αμερικάνων πολιτικών, αλλά και το γενικότερο πολιτικό σύστημα της μεγάλης υπερδύναμης. Επιπλέον, όλα τα παραπάνω διαδραματίζονται σε μια επαρχιακή Πολιτεία της Αμερικής, της οποίας το βλάχο-αμερικανικό στοιχείο κάνει την κωμωδία ακόμα πιο ξεκαρδιστική.

Το χιούμορ, βέβαια, μιας ταινίας, στην οποία συμπρωταγωνιστούν ο Will Ferrell κι ο Zack Γαλιφιανάκης, δεν χαρακτηρίζεται από ευστροφία, αλλά από χοντροκομμένες σκηνές που προκαλούν το άκρατο γέλιο του θεατή. Παρόλα αυτά, δεν είναι από τις κωμωδίες που υποτιμούν τη νοημοσύνη του κοινού, αλλά από αυτές που το θέμα τους απαιτεί έναν τέτοιο τρόπο προσέγγισης, καθώς μια, ίσως, πιο εκλεπτυσμένη ενασχόληση με τον πολιτικό χώρο θα άλλαζε εντελώς το αποτέλεσμα και το είδος της ταινίας.

Μια σειρά από απανωτές κι επαναλαμβανόμενες γκάφες που διαπράττουν ο ηλίθιος, αλλά καλοκάγαθος, wanna-be-πολιτικός κι ο πανηλίθιος και χοντρόπετσος γερουσιαστής της Βόρειας Carolina, συνθέτουν μια εξαιρετική κωμωδία καταστάσεων και χαρακτήρων, που θυμίζει αρκετά το στυλ άλλων κωμωδιών που πρωταγωνιστεί ο Will Ferrell. Η διαφορά, όμως, εδώ είναι ότι "Οι υποψήφιοι" δεν είναι απλώς μια ταινία γυρισμένη για να περάσει ο θεατής καλά. Η ταινία, έμμεσα, αποτελεί μια προσπάθεια αφύπνισης των πολιτών της εκάστοτε Πολιτείας ή χώρας κι ο πιο εύκολος τρόπος να περάσει το μήνυμά στο κοινό είναι μέσω μιας ευχάριστης ατμόσφαιρας.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι σε κάποια σημεία αγγίζει ή και ξεπερνά τα όρια της χυδαιότητας, γεγονός που δεν την καθιστά κατάλληλη για όλες τις ηλικίες ή τα γούστα. Ο αυτοσαρκασμός, όμως, κι ο υπερβολικός και πιο ξεκάθαρος τρόπος που παρουσιάζει υπαρκτά σκάνδαλα, με σκοπό να γίνουν κατανοητά από τον οποιονδήποτε, αρκούν για να επανορθώσουν την ενδεχόμενη ηθική προσβολή του θεατή.

Καθώς ο Γαλιφιανάκης κι ο Ferrell δίνουν ρεσιτάλ ανοησίας και θεωρώντας αυτονόητο ότι ο καθένας έχει το δικό του φανατικό κοινό, προτείνεται στους θαυμαστές και των δυο πρωταγωνιστών. Επίσης οι αχόρταγοι κυνηγοί των κάφρικων κωμωδιών, θα την λατρέψουν. Για τους υπόλοιπους θεατές, είναι μια πολύ καλή και σίγουρα ευχάριστη επιλογή, αρκεί να μην σας ενοχλούν οι βωμολοχίες κι η υπερβολή στο χυδαίο.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη κωμωδία του 2012, σε σενάριο των Chris Henchy και Shawn Harwell και σκηνοθεσία του Jay Roach, διάρκειας 85 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Will Ferrell, Zack Γαλιφιανάκης, Dylan McDermott, Katherine LaNasa, Sarah Baker, Brian Cox, John Lithgow και Dan Aykroyd.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes

(2012) ParaNorman: Μια μεταφυσική ιστορία

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: ParaNorman

Η υπόθεση

Ο Norman (φωνή: Kodi Smit-McPhee), είναι ένα εντεκάχρονο αγόρι, λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του. Έχει το χάρισμα, να μπορεί να επικοινωνεί με τους νεκρούς, κάτι που τον κάνει να μοιάζει με φρικιό στα μάτια της οικογένειάς του, των συμμαθητών του αλλά κι ολόκληρης της πόλης του. Ο μόνος που θα προσπαθήσει να γίνει φίλος του, είναι ο παχουλούλης Neil (φωνή: Tucker Albrizzi), ένα παιδί που ανήκει κι αυτό, όπως κι ο Norman, στους περιθωριοποιημένους του σχολείου. Κάποια μέρα, τον Norman, θα προσπαθήσει να πλησιάσει ο περίεργος θείος του και θα τον προειδοποιήσει για την αποστολή του να κρατήσει την κατάρα της μάγισσας, ενός τοπικού μυθικού προσώπου, μακριά απ' την πόλη. Ο Norman, θα πρέπει τώρα, μαζί με τον Neil, τα αδέλφια τους και τον νταή του σχολείου να καταφέρουν να σώσουν την πόλη απ' την καταστροφή της.

Η κριτική

Το "ParaNorman", είναι μια από τις πολυαναμενόμενες παιδικές ταινίες της φετινής κινηματογραφικής χρονιάς κι οφείλω να ομολογήσω ότι δικαιολογημένα συγκαταλέγεται σ' αυτές. Μέσα σε μιάμιση ώρα, καταφέρνει να συνδυάσει άψογα το γέλιο, τα εφέ, το ηθικό δίδαγμα που πρέπει να έχει μια ταινία που απευθύνεται σε παιδιά, τη συγκίνηση... με λίγα λόγια, τα έχει όλα.

Η ταινία, από το πρώτο λεπτό δείχνει το ύφος της, καθώς ξεκινά με σκηνές από ένα θρίλερ ανάλογου αυτών της δεκαετίας του '80, το οποίο παρακολουθεί ο νεαρός μας ήρωας στην τηλεόραση, έχοντας παράλληλα και την κατάλληλη μουσική επένδυση. Η αλήθεια είναι ότι ο Chris Butler (σεναριογράφος/σκηνοθέτης) θυμίζει αρκετά, στο λίγο πιο εμπορικό του, τον Tim Burton. Αξίζει ν' αναφέρω εδώ, ότι τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε ολοένα και περισσότερες παιδικές ταινίες να χρησιμοποιούν το γκροτέσκο στοιχείο των ταινιών του Tim Burton, με αρκετά μεγάλη επιτυχία.

Ο Norman, είναι το πρότυπο του ήρωα. Όχι μόνο είναι κοινωνικά αποδιωγμένος από τις παρέες του σχολείου του, αλλά ακόμα και στην οικογένειά του, δεν υπάρχει κάποιος που να τον έχει αποδεχτεί γι' αυτό που είναι. Παρόλα αυτά, όταν θα κληθεί να σώσει όλους αυτούς που τον έχουν περιθωριοποιήσει, αντί να σκεφτεί εγωιστικά, αμέσως τρέχει να μπει σε "μπελάδες" και να κάνει το καθήκον του, αφού είναι ο μόνος που δύναται να φέρει εις πέρας την αποστολή.

Εκτός βέβαια από το ηθοπλαστικό στοιχείο, η χαώδης κατάσταση που καλείται ν' αντιμετωπίσει ο Norman, αποτελεί παράλληλα και την ευκαιρία για τους σκηνοθέτες, να καταπλήξουν τον θεατή με διάφορα εφέ, όπως επίσης και να τον τέρψουν, με διάφορες κωμικοτραγικές σκηνές, που ως κινούμενα σχέδια, μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν.

Άλλο ένα συν της ταινίας, είναι επίσης το γεγονός ότι θίγει ένα πολύ συχνό φαινόμενο στα σχολεία (ιδίως της Αμερικής), αυτό του εκφοβισμού και της διαφορετικότητας. Εμμέσως πλην σαφώς, ασκεί σάτιρα στους νταήδες των σχολείων και αποπειράται να εξηγήσει στα παιδιά ότι το διαφορετικό, δεν είναι απαραίτητα και κάτι κακό. Αντίθετα, μπορεί να φανεί πολύ χρήσιμο, την κατάλληλη στιγμή.

Το "ParaNorman", λόγω της πλοκής, αλλά και του τρόπου με τον οποίο είναι γυρισμένο, θα έλεγα ότι με μεγάλη ευκολία μπορεί να παρακολουθηθεί από μια παρέα ενηλίκων. Δεν είναι από τις παιδικές ταινίες που απευθύνονται αποκλειστικά σε παιδιά, αν και θα πρότεινα, καλύτερα, τα παιδιά πολύ μικρής ηλικίας (που δεν έχουν πάει ακόμα σχολείο), να μην τα βάλετε να την παρακολουθήσουν, γιατί υπάρχουν 2-3 σκηνές που πιθανώς να τα φοβίσουν. Επίσης, η τρισδιάστατη έκδοση, είναι σαφώς καλύτερη από την δισδιάσταση, αλλά δεν κρίνεται απαραίτητη. Σε γενικές γραμμές, το "ParaNorman" αποτελεί μια πολύ καλή επιλογή, όχι μόνο για παιδιά και συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους τους λάτρεις των ταινιών του Tim Burton.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη παιδική ταινία, κινουμένων σχεδίων, παραγωγής του 2012, σε σενάριο του Chris Butler και σκηνοθεσία των Chris Butler και Sam Fell, διάρκειας 92 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kodi Smit-McPhee, Tucker Albrizzi, Anna Kendrick, Casey Affleck και Christopher Mintz-Plasse.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes

(2012) Οι εργένισσες

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Bachelorette

Η υπόθεση

Όλα ξεκινάνε όταν η Becky (Rebel Wilson), ανακοινώνει το γάμο της με τον Dale (Hayes MacArthur), στην παιδική της φίλη Regan (Kirsten Dunst). Η Regan, αμέσως θα τηλεφωνήσει στη Gena  (Lizzy Caplan) κι αυτή με τη σειρά της στην Katie (Isla Fisher), για να μοιραστούν το ευχάριστο μεν, αλλά απρόσμενο για τις ίδιες, νέο. Ο γάμος της Becky, θα γίνει η αφορμή να ξανασυναντηθούν οι τέσσερις παιδικές φίλες στο bachelor party, την προηγούμενη του γάμου. Η Gena κι η Katie θα κάνουν το party άνω-κάτω, ωθώντας την Becky και τους υπόλοιπους καλεσμένους να φύγουν. Οι δυο τους, θα μείνουν μαζί με τη Regan και το νυφικό, στο χώρο του party και τότε είναι που ξεκινά η πραγματική περιπέτεια. Μετά απ' αυτή τη νύχτα θα πρέπει να διορθώσουν την παρεξήγηση με τη νύφη, αλλά και να σώσουν το γάμο της.

Η κριτική

Είναι αλήθεια πως στο άκουσμα του τίτλου της ταινίας, το μυαλό του θεατή οδηγείται αυτόματα στη σύγκριση με το πρόσφατο "Bridesmaids" (2011), περιμένοντας παράλληλα, να δει μια ταινία σε παρόμοιο ύφος. Βέβαια, κάποιων η σκέψη μπορεί να πάει και στο "Hangover" και να θεωρήσουν ότι η ταινία παρουσιάζει τη θηλυκή πλευρά ενός bachelor party και τις κωμικοτραγικές συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό, αν οι καλεσμένοι του δε συμμορφωθούν με τους "κανόνες". Αν κι η ταινία βρίσκεται κάπου στο ενδιάμεσο, τείνω να αποφανθώ ότι περισσότερο θυμίζει γυναικείο "Hangover", παρά τις "Bridesmaids".

Στην ταινία, παρουσιάζονται τρεις διαφορετικοί γυναικείοι τύποι, που όλοι μαζί διαμορφώνουν ένα, σχεδόν αντιπροσωπευτικό, δείγμα της επικρατούσας αντίληψης για το γυναικείο φύλο. Από τη μια έχουμε την Regan, τη γυναίκα-κατίνα, τη γυναίκα-καριερίστα, τη γυναίκα που τα έχει κάνει όλα σωστά στη ζωή της, αλλά παρόλα αυτά δεν έχει δει ακόμα τους καρπούς των κόπων της ν' ανθίζουν. Ο δεύτερος τύπος είναι αυτός της Gena, της γυναίκας ελευθέρων ηθών, που φαινομενικά σκέφτεται όπως ένας άντρας, αλλά στην ουσία έχει ανάγκη από τον άντρα των ονείρων της να έρθει και να την διεκδικήσει. Και τέλος, έχουμε τον τύπο της Katie, της γυναίκας που δεν έχει καταφέρει ποτέ να κάνει κάτι σωστό στη ζωή της, που έχει αναπτύξει μια υπερβολικά χαμηλή αυτοεκτίμηση, η οποία την κάνει να μην μπορεί να ξεφύγει από τη νοοτροπία της εφηβικής ηλικίας και να προχωρήσει, επιτέλους, ένα βήμα παρακάτω.

Το έργο, ξεκινά ως κωμωδία και καταλήγει σε ρομαντικό δράμα, κάτι επόμενο, αφού από τον τίτλο του και μόνο καταλαβαίνει κανείς ότι απευθύνεται στο γυναικείο κοινό. Μετά από μια κωμική εισαγωγή, αποπειράται να εμβαθύνει στο γυναικείο ψυχισμό και ν' αποδείξει ότι η φιλία στο ωραίο φύλο, παρ' όλη την αμφισβήτησή της, υφίσταται, με τους δικούς της ιδιαίτερους όρους. Η διαφορά της από το "Bridesmaids", είναι ότι η δύναμη της γυναικείας φιλίας, αναδεικνύεται εδώ, μέσα από έναν λιγότερο κατινίστικο και περισσότερο αμερικάνικο τρόπο.

Οι Kirsten Dunst, Lizzy Caplan και Isla Fisher, ανταποκρίνονται υποκριτικά στις προσδοκίες του κοινού, σε σχέση πάντα και με το ρόλο που ενσαρκώνουν. Η ροή των γεγονότων επίσης, κυλάει ευχάριστα, χωρίς να κάνει το θεατή να βαρεθεί. Η κατάληξη της ιστορίας βέβαια, είναι λίγο ή πολύ αναμενόμενη, αλλά αυτό από μόνο του, δε νομίζω ότι μπορεί να λειτουργήσει ανασταλτικά.

Σε γενικές γραμμές, θα την πρότεινα στο γυναικείο κοινό, όχι ως την ταινία που θα τους ανοίξει τους ορίζοντες ή θα τις βοηθήσει να δούνε κάποια πράγματα από μια άλλη οπτική, αλλά ούτε κι ως μια κωμωδία που θα τις κάνει να γελάσουν με την ψυχή τους. Θα την πρότεινα ως μια διασκεδαστική ταινία, που παράλληλα έχει τη δυνατότητα, σ' ένα μικρό βαθμό, να συγκινήσει κιόλας. Όσοι τώρα, έχετε δει το "Bridesmaids", σας άρεσε και πιστεύετε ότι θα δείτε κάτι ανάλογο, κατά πάσα πιθανότητα, αυτή, δεν αποτελεί για εσάς την καταλληλότερη επιλογή. Θεωρώ πως η ταινία, θα σας φανεί κάπως γλυκανάλατη, συγκριτικά πάντα. Αν πάλι, το "Bridesmaids" δεν σας ενθουσίασε τόσο, πιστεύω ότι η συγκεκριμένη, θα σας φανεί αρκετά ενδιαφέρουσα.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη κωμωδία με κάποια δραματικά στοιχεία, παραγωγής του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία της Leslye Headland, διάρκειας 88 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kirsten Dunst, Lizzy Caplan, Isla Fisher, Rebel Wilson, Adam Scott, Kyle Bornheimer, James Marsden και Hayes MacArthur.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Γείτονες σε περιπολία

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The watch

Η υπόθεση

Ο Evan (Ben Stiller), είναι αυτό που λέμε ένας αξιαγάπητος γείτονας. Μετά από δώδεκα χρόνια αφοσιωμένης εργασίας, έχει καταφέρει να γίνει ο υπεύθυνος του πολυκαταστήματος Cosrco, είναι παράλληλα ο ιδρυτής αρκετών λεσχών της γειτονιάς κι ενεργό μέλος του δημοτικού συμβουλίου. Ο θάνατος του νυχτερινού φρουρού του καταστήματός του, θα του δώσει την αφορμή για την ίδρυση μιας νέας λέσχης, με σκοπό την περιπολία της γειτονιάς και την προστασία των ανθρώπων που ζουν σ' αυτήν. Στην πρώτη συνάντηση της λέσχης, θα κάνουν την εμφάνισή τους, ο Bob (Vince Vaughn), ένας οικογενειάρχης που βρήκε την ευκαιρία να ξεφύγει απ' τη γυναίκα και τις κόρες του, ο Franklin (Jonah Hill), ένας πιτσιρικάς που παράτησε το σχολείο για μια καριέρα στο αστυνομικό σώμα, αλλά απέτυχε παταγωδώς σε όλες τις εξετάσεις εισαγωγής κι ο Jamarcus (Richard Ayoade), ένας Βρετανός, που θεωρεί ότι η λέσχη αυτή, θα είναι η ευκαιρία του να βρει γυναίκα. Οι τέσσερις γείτονες, θα κληθούν να προστατέψουν τη γειτονιά από την... εξωγήινη απειλή.

Η κριτική

Η ταινία, βρίσκεται κάπου ανάμεσα στα όρια της κωμωδίας και της παρωδίας. Αν μου ζητούσαν να την περιγράψω με μια λέξη, θα διάλεγα να τη χαρακτηρίσω "άκυρη", αλλά προσοχή, αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι την κρίνω ως κακή... το αντίθετο θα έλεγα. Άλλωστε, όταν σε μια κωμωδία συμμετέχουν οι Ben Stiller, Vince Vaughn και Jonah Hill, οι πιθανότητες να μη βλέπεται, είναι από λίγες ως ανύπαρκτες.

Το γέλιο που προκαλεί στο θεατή η ταινία, δεν βασίζεται σε έξυπνο, ούτε σε καλοδουλεμένο χιούμορ. Αντίθετα, πατάει στο χοντροκομμένο, σεξουαλικού χαρακτήρα κυρίως, αμερικάνικο χιούμορ, το οποίο και χρησιμοποιεί σε βαθμό που θα διασκεδάσει, χωρίς να ενοχλήσει.

Αποτελεί κατά κύριο λόγο, σάτιρα των αμερικάνικων θρίλερ, των ταινιών καταστροφής με κύρια θεματολογία την εξωγήινη απειλή, αλλά και των χαρακτήρων που τις απαρτίζουν. Δεν παραλείπει επίσης, να σατιρίσει το ρόλο του επαρχιώτικου αστυνομικού οργάνου, που στην ουσία δεν προσφέρει κάτι στην κοινωνία.

Όπως κάθε αμερικάνικη κωμωδία, έτσι κι εδώ υπάρχει το στοιχείο του ηθικού διδάγματος και της φαινομενικής αρμονίας που υπάρχει στις σχέσεις των ηρώων, η οποία θα κληθεί να γίνει ουσιαστική, αν θέλουν να πετύχουν το σκοπό τους, στην προκείμενη, να σώσουν τον πλανήτη.

Το ύφος της ταινίας, αν και θα περίμενε κάποιος να γέρνει περισσότερο προς το ύφος των ταινιών που πρωταγωνιστεί ο Ben Stiller ή ο Vince Vaughn, είναι πιο κοντά στις ταινίες που πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο Jonah Hill. Γι' αυτό το λόγο, δε θα την πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όσους λατρεύουν τα δυο "πρώτα ονόματα" της ταινίας, αλλά δε θα τους απέτρεπα κιόλας. Σαφέστατα και θα την πρότεινα σε όσους θέλουν να δουν μια ευχάριστη κωμωδία, στην οποία θα γελάσουν με την ψυχή τους, αλλά θα φρόντιζα να τους ενημερώσω ότι το trailer της ταινίας, αρκεί για να καταλάβουν αν το ύφος της κωμωδίας τους κάνει ή όχι.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη κωμωδία του 2012, σε σενάριο των Jared Stern, Seth Rogen και Evan Goldberg και σκηνοθεσία του Akiva Schaffer, διάρκειας 102 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Ben Stiller, Vince Vaughn, Jonah Hill, Richard Ayoade, Will Forte και Rosemarie DeWitt.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2011) Οι κουμπάροι και το κριάρι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: A few best men

Η υπόθεση

Η Mia (Laura Brent) κι ο David (Xavier Samuel) γνωρίζονται στις διακοπές τους, περνάνε δέκα ονειρεμένες μέρες μαζί και λίγο πριν τελειώσει το όνειρο, ο David ζητά απ' τη Mia να τον παντρευτεί. Η Mia δέχεται κι ο γάμος προγραμματίζεται στη γενέτειρά της, την Αυστραλία. Ο David, αφού κάνει μια σύντομη στάση στην πατρίδα του, την Αγγλία, όπου ενημερώνει τους τρεις κολλητούς του για την απόφασή του να παντρευτεί, ξεκινά μαζί τους το ταξίδι που θα του αλλάξει τη ζωή. Ο David, ο Tom (Kris Marshall), ο Graham (Kevin Bishop) κι ο Luke (Tim Draxl), θα βρεθούν στο σπίτι ενός Αυστραλού γερουσιαστή, όπου θα τους δοθεί η ευκαιρία να διασκεδάσουν και να ζήσουν εμπειρίες, που μόνο μια φορά τις ζει κανείς.

Η κριτική

Αν η ταινία, είχε καταφέρει να βγάλει γέλιο στο θεατή, πιστεύω πως θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως η "αγγλική απάντηση", στο αμερικάνικο "Hangover". Το θέμα όμως είναι ότι βλέποντάς την κάποιος, περισσότερο λύπηση νιώθει για τους πρωταγωνιστές, παρά ευφορία απ' τις καταστάσεις στις οποίες, λίγο άθελά τους, λίγο επιτηδευμένα, βρίσκονται μπλεγμένοι.

Η αλήθεια είναι ότι το αγγλικό χιούμορ πάντα ήταν λίγο κρύο κι απρόσωπο, αλλά προσωπικά πάντα με έκανε να γελάσω έστω και λίγο. Η συγκεκριμένη ταινία όμως, δεν κατάφερε καν να με κάνει να χαμογελάσω. Ίσως επειδή είχα την αίσθηση ότι έχει πάρει κάποια πετυχημένα "ξένα", γι' αυτήν, στοιχεία κι έχει προσπαθήσει να τα προσαρμόσει στα δικά της μέτρα.

Έχουμε εδώ τρεις διαφορετικούς τύπους loser. Ο ένας, είναι παρατημένος από την κοπέλα του, ο δεύτερος ιδιαίτερα ανασφαλής κι ο τρίτος είναι ο loser που χάνει το φίλο του και δεν ξέρει πώς ν' αντιδράσει. Κι αυτοί οι τρεις φίλοι, αποτελούν την "οικογένεια" ουσιαστικά, του ήρωα, ο οποίος είναι ο ορισμός του καλού κι έξυπνου παιδιού. Το ότι αντικειμενικά, αυτοί οι τέσσερις, αποκλείεται να κάνανε παρέα στην πραγματική ζωή, ο σεναριογράφος το έχει προσπεράσει ως ασήμαντη λεπτομέρεια, μάλλον.

Επίσης, ο Dean Craig (σεναριογράφος), έχει αποφασίσει να χρησιμοποιήσει ως πηγή των μπελάδων, ένα καθαρά αμερικάνικο έθιμο... το bachelor party. Οι Άγγλοι, στη χώρα τους, όταν παντρεύονται δεν παρεκτρέπονται ούτε τις παραμονές, ούτε ανήμερα του γάμου, βγαίνουν απλά να πιουν μια μπύρα με την παρέα τους την προηγούμενη. Αυτό, μαζί με το στοιχείο του χαζού μαφιόζου που τους καταδιώκει, είναι κατεξοχήν αμερικάνικα στοιχεία, που πολύ δύσκολα θα λειτουργήσουν εκτός του αμερικανικού πολιτισμού.

Η επιλογή του επίσης, να κάνει το γάμο εκτός Αγγλίας, μας θυμίζει δυο πράγματα. Πρώτον, φέρνει στο μυαλό Άγγλους τουρίστες νεαρής ηλικίας, που βλέπεις στα νησιά τα καλοκαίρια και τους λυπάσαι. Δεύτερον, μας θυμίζει τους πρωτευουσιάνους Αμερικάνους, όταν επισκέπτονται το Τέξας ή κάποια άλλη επαρχεία της Αμερικής, που είναι μεν αστεία για το θεατή... αλλά άλλο Αμερική κι άλλο Αγγλία-Αυστραλία.

Γενικά, σαν ταινία μου φάνηκε αδιάφορη. Δε θα την πρότεινα σε κάποιον, γιατί εκτός απ' το να προκαλέσει γέλιο, που ούτε αυτό πέτυχε, δε μου έδωσε την αίσθηση ότι στόχευε κάπου αλλού. Παρόλα αυτά, αν με ρωτούσε κάποιος για να τη δει, δε θα τον απέτρεπα, απλά θα του ανέφερα ότι εμένα δε με έκανε να γελάσω, αλλά τουλάχιστον δε με έκανε και να βαρεθώ.

Βαθμολογία: 1/5

Τα σχετικά

Βρετανική κωμωδία του 2011, σε σενάριο του Dean Craig και σκηνοθεσία του Stephan Elliott, διάρκειας 97 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Xavier Samuel, Kris Marshall, Kevin Bishop, Tim Draxl, Steve Le Marquand και Laura Brent.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes

(2012) Στη Ρώμη με αγάπη

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: To Rome with love

Η υπόθεση

Τέσσερις διαφορετικές ιστορίες, παρουσιάζονται με φόντο την όμορφη Ρώμη.

Μια Αμερικάνα, η Hayley (Alison Pill), γνωρίζει τον έρωτα της ζωής της, Michelangelo (Flavio Parenti), ενώ βρίσκεται για διακοπές στη Ρώμη. Το επόμενο βήμα, είναι να ταξιδέψουν οι γονείς της Hayley στη Ρώμη, για να γνωριστούν οι δυο οικογένειες. Ο πατέρας της Hayley, Jerry (Woody Allen), ένας συνταξιοδοτημένος σκηνοθέτης όπερας κι η μητέρα της, Phyllis (Judy Davis), μια έμπειρη ψυχολόγος, θα συναντήσουν τον πατέρα του Michelangelo, Giancarlo (Fabio Armiliato), ένα νεκροθάφτη με υπέροχη φωνή και τη μητέρα του, μια Ιταλίδα νοικοκυρά. Ο Jerry, που αρνείται ν' αποδεχτεί τη συνταξιοδότησή του, θα κάνει τα αδύνατα-δυνατά, για να πείσει τον Giancarlo, ν' ανεβάσουν μαζί μια όπερα.

Ένα νιόπαντρο ζευγάρι, έρχεται στην πρωτεύουσα, για να γνωρίσει η νύφη Milly (Alessandra Mastronardi), την οικογένεια του άντρα της Antonio (Alessandro Tiberi). Η Milly κι ο Antonio, επιθυμούν να κερδίσουν τους θείους του Antonio, με σκοπό να τους βοηθήσουν στην απόκτηση μιας καλύτερης ζωής. Από ένα μπλέξιμο, το ζευγάρι χωρίζεται, ο Antonio συστήνει στην οικογένειά του, ως γυναίκα του, την Anna (Penélope Cruz), μια πόρνη πολυτελείας κι η Milly, περιφέρεται στους δρόμους της Ρώμης, γνωρίζοντας πολλούς ενδιαφέροντες αστέρες του σινεμά.

Ο John (Alec Baldwin), ένας πετυχημένος αρχιτέκτονας, μέσης ηλικίας, συναντά τον Jack (Jesse Eisenberg), ένα νεαρό φοιτητή αρχιτεκτονικής, και μέσω αυτού, ξαναζεί τον έρωτά του για τη Monica (Ellen Page).

Τέλος, ο Leopoldo (Roberto Benigni), ένας καθημερινός Ιταλός μεσοαστός, χωρίς κανένα απολύτως ενδιαφέρον σαν άνθρωπος, μετατρέπεται, εν μια νυκτί, στο απόλυτο είδωλο, χωρίς κι ο ίδιος να μπορεί να καταλάβει το λόγο.

Η κριτική

Ο Woody Allen, ο αστείρευτος αυτός σκηνοθέτης που έχει αντλήσει τόση έμπνευση από την πόλη της Νέας Υόρκης, συνεχίζει το οδοιπορικό του ταξίδι στις πόλεις της Ευρώπης. Αυτή τη φορά στο στόχαστρο έχει βάλει τη Ρώμη και φαίνεται αποφασισμένος ν' αναδείξει τη λάμψη της πόλης αυτής, αλλά και ν' αναβιώσει την Ιταλική κωμωδία των δεκαετιών του '50 με '70. Κι όλα αυτά, δίνοντας παράλληλα και τη δική του πινελιά στην ταινία.

Βασισμένος στο "Δεκαήμερο" του Βοκάκιου και με τη χρήση τεσσάρων ανεξάρτητων ιστοριών, ο Allen, καταφέρνει να συνδυάσει όλα τα στοιχεία που θα μπορούσε να έχει μια σύγχρονη Ιταλική κωμωδία γυρισμένη από τον ίδιο, με εξαιρετική επιτυχία.

Αρχικά, αξίζει ν' αναφέρει κανείς ότι στο "Δεκαήμερο", βασίστηκαν οι Ιταλικές κωμωδίες, ήδη από την αρχή του είδους τους, καθώς οι περισσότερες συνδυάζουν τον Έρωτα (αγάπη) και την Τύχη (πεπρωμένο). Επίσης το χαρακτηριστικό των Ιταλικών κωμωδιών, είναι το γεγονός ότι βρίσκονται ενδιάμεσα στο νεορεαλισμό του Ιταλικού κινηματογράφου και της φαρσικής κι ηθογραφικής κωμωδίας του εγχώριου θεάτρου, καθιστώντας το είδος αυτό, ιδιαίτερο, θα έλεγε κανείς.

Οι ταινίες του Woody Allen, από την άλλη, βρίθουν από σατιρικά σχόλια (κυρίως προς τον ίδιο του τον εαυτό και τη θρησκεία), από πανέξυπνα λογοπαίγνια κι από την έντονη παρουσία ενός φροϊδικού ψυχολογικού μοτίβου, κάνοντας τις ταινίες του να μοιάζουν περισσότερο με "κομεντί", παρά με "κωμωδίες" συνολικά.

Ο τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης καταφέρνει να συνδυάζει επιτυχώς, όλα αυτά τα στοιχεία σ' ένα ενιαίο σύνολο, είναι προσδίδοντας στην κάθε ιστορία ένα από τα χαρακτηριστικά αυτά. Για παράδειγμα, στην ιστορία του μαθητευόμενου αρχιτέκτονα, είναι σα να βλέπει κανείς απόσπασμα, από τις κλασικές ταινίες του Woody, ή αντίστοιχα, η ιστορία των δυο νεόνυμφων, είναι καθαρή Ιταλική κωμωδία. Στην ιστορία όμως που πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Allen, συνδυάζεται η Ιταλική φάρσα, με το σατιρικό στοιχείο των δικών του ταινιών. Ενώ τέλος, η ιστορία του Roberto Benigni, αποτελεί μια σύγχρονη σάτιρα για τα Μ.Μ.Ε., αναδεικνύοντας τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει η σημερινή κοινωνία τα διάφορα είδωλα, που της πλασάρουν.

Επίσης, από μια άλλη οπτική ο σκηνοθέτης, μας παρουσιάζει με εξαίρετη τεχνική, το απραγματοποίητο όνειρο που τελικά πραγματοποιείται. Η κάθε ιστορία, παρουσιάζει και κάτι διαφορετικό, κάτι που λίγο ή πολύ όλοι θέλουμε να βιώσουμε. Μας δείχνει το όνειρο της δόξας και της φήμης, το όνειρο της απόκτησης εμπειριών, το όνειρο της αιώνιας ζωής και το όνειρο της αναβίωσης ορισμένων κομματιών της ζωής μας... αλλά το ερώτημα είναι: "Μετά την εκπλήρωση, τι;"

Στη συγκεκριμένη ταινία, επειδή είναι και πολυπρόσωπη, δε θ' ασχοληθώ με κάθε ηθοποιό ξεχωριστά. Πιστεύω ότι ο Allen, έχει κάνει τις σωστότερες επιλογές για τον κάθε ρόλο και θεωρώ ότι με αυτή του την ταινία, καταφέρνει να δείξει στο κοινό, γι' ακόμα μια φορά, πόσο ικανός σκηνοθέτης είναι. Την ταινία του αυτή, πραγματικά νομίζω πως την αφιερώνει "Στη Ρώμη, με αγάπη" και γι' αυτό το λόγο, θα την πρότεινα σε όσους αρέσουν οι Ιταλικές κωμωδίες, αλλά κι οι κλασικές ταινίες του Woody Allen.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Αμερικανικο-Ιταλική κωμωδία του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Woody Allen, διάρκειας 112 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Woody Allen, Judy Davis, Fabio Armiliato, Penélope Cruz, Alessandro Tiberi, Alessandra Mastronardi, Roberto Benigni, Alec Baldwin, Jesse Eisenberg και Ellen Page.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes

(2012) Ο σεφ και ο σεφ του

Πρωτότυπος τίτλος: Comme un chef

Αγγλικός τίτλος: The chef

Η υπόθεση

Ο Jacky Bonnot (Michaël Youn) είναι ένας νεαρός, ταλαντούχος κι αυτοδίδακτος σεφ. Προσπαθεί να διατηρήσει μια δουλειά σ' ένα οποιοδήποτε συνοικιακό εστιατόριο, σερβίροντας πιάτα των μεγαλυτέρων σεφ της χώρας και θεωρώντας δεδομένο ότι οι πελάτες του, θα πρέπει ν' απολαύσουν το φαγητό τους, όπως ο ίδιος θεωρεί πρέπον να σερβίρεται αλλά και να συνοδεύεται. Φυσικά, η λογική του αυτή, τον οδηγεί από τη μια απόλυση στην άλλη. Αναγκάζεται έτσι, να δουλέψει ως μπογιατζής σε κάποιο γηροκομείο, όπου εκεί θα τύχει να γνωρίσει το μεγάλο του είδωλο, τον Alexandre Lagarde (Jean Reno). O Alexandre Lagarde, μεγάλος αλλά κουρασμένος, πια, σεφ, έχει μπροστά του ελάχιστο χρόνο, να δημιουργήσει το ανοιξιάτικο μενού του εστιατορίου του (Cargo Lagarde) και να καταπλήξει μ' αυτό τους κριτικούς, καθώς η καριέρα αλλά και η θέση του στο Cargo Lagarde, απειλούνται από την ετυμολογία τους. Ψάχνει απεγνωσμένα για κάτι φρέσκο και δροσερό, που να φέρει, παράλληλα, την υπογραφή του και σε μια επίσκεψή του στο γηροκομείο, το βρίσκει... ή μάλλον τον βρίσκει. Ο νέος κι ο παλιός θα πρέπει τώρα να ενώσουν τις δυνάμεις τους, να δημιουργήσουν ένα ανανεωμένο κι εύγευστο μενού και να καταπλήξουν μ' αυτό τους γευσιγνώστες κριτικούς.

Η κριτική
"Ο σεφ και ο σεφ του", είναι μια ανάλαφρη, καλογυρισμένη γαλλική κωμωδία, με αρκετές σκηνές που βγάζουν αβίαστα το γέλιο στο θεατή. Όπως κάθε γαλλική κωμωδία που σέβεται τον εαυτό της, διέπεται από ένα ηθικό στοιχείο, είναι άκρως οικογενειακή κι αποτελεί παράλληλα μια σάτιρα, στις νεοφερμένες μανίες που γίνονται μόδα, θυμίζοντας, στο ελάχιστο, το μεγάλο Γάλλο κινηματογραφιστή, Jacques Tati.
Η ταινία, πραγματεύεται τη σχέση που μπορεί να έχει το παλαιό με το καινούργιο, μέσω των δυο δεσμών που αναπτύσσονται κατά τη διάρκειά της. Από τη μια πλευρά, έχουμε τον Alexandre Lagarde, έναν άντρα που έχει καταφέρει να διατηρηθεί στην κορυφή, για 15 συνεχή χρόνια κι από την άλλη, έχουμε δυο νέους ανθρώπους. Ο ένας, είναι ο Jacky Bonnot, ο νεαρός που έχει μεγαλώσει μαθαίνοντας από το Lagarde τα μυστικά της υψηλής μαγειρικής κι έχει παράλληλα αναπτύξει ένα τεράστιο σεβασμό για το πρόσωπό του. Ο άλλος, είναι ο Stanislas Matter (Julien Boisselier), γιος του Paul Matter (Pierre Vernier) και κληρονόμος του Cargo Lagarde, ο οποίος βλέπει τη μαγειρική αποκλειστικά και μόνο ως τραπεζικούς αριθμούς.
Ο Alexandre κι ο Jacky, αναπτύσσουν μια σχέση υγιή. O Alexandre, μπορεί να προσφέρει στον Jacky τις γνώσεις και την εμπειρία του κι αντίστοιχα, ο Jacky, μπορεί να προσφέρει στον Alexandre τη ζωντάνια και την όρεξή του, θυμίζοντάς του ποιός ήταν και πώς έφτασε στην κορυφή. Η σχέση του Alexandre με τον Stanislas, αντίθετα, είναι μια σχέση ανταγωνιστική κι ατελέσφορη, ανίκανη να προσφέρει κάτι περισσότερο από άγχος και πίεση. Αυτές οι δυο δυνάμεις λοιπόν, καλούνται να συγκρουστούν, φέρνοντας τους πρωταγωνιστές σε καταστάσεις, που μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών, είναι από συμπαθητικές ως πάρα πολύ καλές, κάτι το αναμενόμενο βέβαια, αφού σε μια κωμωδία, ο ρόλος πρέπει να 'ναι αρκετά "αβανταδόρικος", για να δώσει τη δυνατότητα στο ηθοποιό να ξετυλίξει τον ταλέντο του. Ο ρόλος του Jacky Bonnot, πιστεύω ότι ταίριαζε αρκετά στον Michaël Youn, καθώς το πρόσωπό του κι οι εκφράσεις του, αρκούν για να προκαλέσουν γέλιο και παράλληλα, η επιλογή του Jean Reno, ήταν άκρως ταιριαστή. Σίγουρα, η επιλογή του Reno, να πρωταγωνιστήσει σ' αυτή την ταινία, δεν είναι το καλύτερο βήμα της κινηματογραφικής του καριέρας, αλλά παράλληλα δεν αποτελεί και την "πατάτα" που κάθε ηθοποιός, αναγκάζεται ή δικαιούται να κάνει κάποια στιγμή. Η επιλογή του, ήταν αξιοπρεπέστατη κι αποδεικνύει πως ό,τι κι αν του δοθεί, είναι ικανός να το παρουσιάσει ευπρεπέστατα.
Την ταινία, θα την πρότεινα σίγουρα, σε κάποιον που θέλει να δει μια ευχάριστη κωμωδία. Πιστεύω ότι είναι από τις καλύτερες επιλογές, της θερινής περιόδου, καθώς μπορεί να την παρακολουθήσει ολόκληρη η οικογένεια κι είναι αρκετά προσεγμένη, για το είδος της πάντα. Αυτό που θα έλεγα όμως σε κάποιον, ως συμβουλή, είναι να φάει κανονικά το μεσημέρι, γιατί για μας τους Έλληνες, η αλήθεια είναι ότι κρύβει μια παγίδα. Ως λαός είναι γνωστό πως, όταν ακούμε για "σεφ", πιστεύουμε ότι θα πάμε στο σινεμά και θα δούμε μια "Πολίτικη κουζίνα". Ευτυχώς (για όσους προσέχετε τη διατροφή σας), η ταινία δεν ανήκει σ' αυτή την κατηγορία. Είναι πολύ ευχάριστη και δροσερή, αλλά μην περιμένετε να δείτε πιάτα και μαγειρικές που θα σας κάνουν να σας τρέχουν τα σάλια.
Σημείωση: Επίσης, ένα ωραίο στοιχείο, που δίνει λαβές για σάτιρα, είναι η νέα μόδα, που σιγά-σιγά προσεγγίζει και τη χώρα μας, αυτή της μοριακής κουζίνας. Όσοι θέλετε να ενημερωθείτε γι' αυτό το νέο είδος μαγειρικής, είναι μια πολύ καλή επιλογή, να το κάνετε, χωρίς να μπείτε στη διαδικασία να ψάχνετε ώρες ατελείωτες.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Γαλλική κωμωδία του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Daniel Cohen, διάρκειας 84 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Jean Reno, Michaël Youn, Julien Boisselier και Raphaëlle Agogué.

Οι σύνδεσμοι
Trailer
Imdb
Rotten Tomatoes 

(2012) Ted

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Ted

H υπόθεση

Ο John Bennett (Mark Wahlberg), ένα 8χρονο αγόρι χωρίς φίλους, παίρνει από τους γονείς του ως δώρο Χριστουγέννων έναν αρκούδο, τον οποίο κι ονομάζει Teddy (φωνή: Seth MacFarlane). Ο Teddy, έχει την ικανότητα να λέει "Σ' αγαπώ", αλλά ο μικρός John, έχοντας την ανάγκη ενός πραγματικού φίλου, το ίδιο βράδυ, εύχεται, να μπορούσε ο Teddy να μιλήσει στ' αλήθεια. Το επόμενο πρωί, η ευχή του έχει πραγματοποιηθεί. Ο John κι ο Ted ορκίζονται αιώνια φιλία... και πράγματι, 27 χρόνια αργότερα, τους βρίσκουμε να συγκατοικούν και να κάνουν παρέα, σα δυο μικρά παιδιά σε σώματα (ή με φωνές) ενηλίκων. Για τον Ted και τον John, η ζωή δε θα μπορούσε να είναι καλύτερη, μέχρις ότου η Lori (Mila Kunis), η τετραετής σχέση του John, να του υποδείξει την πραγματική του ηλικία και να τον αναγκάσει να ωριμάσει... κάτι που περιπλέκει, κάπως, τα πράγματα.

Η κριτική

Η ταινία, από πολλούς, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "κλασική αμερικανιά", αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Αμερικανιά είναι, κλασική όμως, σίγουρα δεν τη λες. Απευθύνεται, κατά κύριο λόγο, σε ενήλικες, το πολύ 60άρηδες, άντρες, αλλά και σε όσους αρέσει το χοντροκομμένο χιούμορ και δεν τους ενοχλεί η συνεχής βωμολοχία.

Ο χαρακτήρας του Ted, αν είχε παρουσιαστεί ως άνθρωπος, θα ήταν ο κλασικός, συνήθως χοντρούλης, αποτυχημένος φίλος του ήρωα, που αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει, που δεν έχει υποχρεώσεις στη ζωή του και συνεχώς παρασέρνει τον ήρωά μας, σε ανώριμες και παιδιάστικες συμπεριφορές, αλλά που παρόλα αυτά, αγαπάει πραγματικά το φίλο του και θέλει το καλύτερο γι' αυτόν. Το γεγονός όμως, ότι ο Ted δεν είναι άνθρωπος, αλλά αρκούδι, είναι αυτό που κάνει την κωμωδία ευφυέστατη. Ακόμα κι αν πείσεις το θεατή ότι υπάρχει ένα αρκούδι που μιλάει, δεν του γεννάς αυτόματα και την προσδοκία, αυτό, να συμπεριφέρεται σαν οποιονδήποτε 27χρονο. Γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής, είναι απλά ένα αρκούδι και σ' ένα αρκούδι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πει "Duuude... grow up!!!".

Ο χαρακτήρας του John τώρα, είναι αυτός του καλού παιδιού. Αυτού δηλαδή, που έχει περάσει μια δύσκολη παιδική ηλικία κι έχει μάθει να εκτιμά τη φιλία, περισσότερο απ' όλα τ' άλλα αγαθά στη ζωή του, και γι' αυτό το λόγο, αφήνει να τον παρασέρνουν. Η διαφορά με τον κολλητό του, είναι ότι έχει συναίσθηση των ευθυνών, αλλά και των καθηκόντων ενός ατόμου της ηλικίας του, έχει τη διάθεση να προχωρήσει τη ζωή του ένα βήμα παραπέρα, έχει ακόμα αποκτήσει κι όλα τα φόντα για να το κάνει, αλλά όσο έχει το φιλαράκι του, ως την ασφαλιστική δικλείδα, από δίπλα, ποτέ δε θα πάρει απόφαση, να μπει στη διαδικασία της ενηλικίωσης.

Η Lori αντίθετα, είναι η φωνή της λογικής. Είναι η πετυχημένη γυναίκα, αυτή που έχει καταφέρει, σ' επαγγελματικό επίπεδο, να πραγματοποιήσει τους στόχους της, αλλά σε προσωπικό, έχει αφήσει τα πράγματα να κυλήσουν όπως να 'ναι. Τα χρόνια έχουν περάσει όμορφα κι ανέμελα μεν, αλλά έρχεται η στιγμή που θα συνειδητοποιήσει ότι έχει κι άλλες απαιτήσεις από μια σχέση. Έτσι λοιπόν, θέτει στο σύντροφό της το δίλημμα "...ή ωριμάζεις κι είμαστε καλά μαζί ...ή μένεις με το φίλο σου και καλά να περνάτε". Και το μπαλάκι, πλέον, βρίσκεται στο γήπεδο του John, ο οποίος, καλείται ν' αποφασίσει, έχοντας απ' το ένα αυτί το διαβολάκι κι απ' το άλλο το αγγελάκι, να τον καθοδηγούν.

Προσωπικά δεν έχω δει "Family guy", τουλάχιστον όχι πολύ, και συνεπώς δεν είμαι θαυμάστρια του MacFarlane. Όμως, τρελαίνομαι γι' αυτό το "κάφρικο χιούμορ", γελάω σαν 5χρονο κάθε φορά που βλέπω μια πετυχημένη ταινία αυτού του είδους, γιατί κάθε φορά με βρίσκει τελείως απροετοίμαστη. Η ταινία, δεν είναι αυτό που λέμε, μια καλή, οικογενειακή κωμωδία, οπότε δεν είναι για όλους. Όπως λέω και στην αρχή της κριτικής, απευθύνεται κυρίως στο αντρικό κοινό, που έχει διατηρήσει την επαφή με την ηλικία του 15-25χρονου εαυτού του. Δε θα την πρότεινα σε κάποιον που θέλει να πάει το παιδί του να τη δει, ούτε σε κάποιον που δέχεται μεν το χιούμορ, αλλά μέχρι ενός ορισμένου σημείου. Θα την πρότεινα όμως, σε όλους όσους δεν έχουν αναστολές σ' ό,τι αφορά το γέλιο και μπορούν να γελάσουν ακόμα και με τα πιο αηδιαστικά πράγματα.

Σημείωση: Προσωπικά, τρελάθηκα με την guest εμφάνιση του Sam J. Jones, του ηθοποιού δηλαδή που ενσάρκωνε τον Flash Gordon, στην ομώνυμη ταινία του '80. Εκεί συνειδητοποίησα, ότι η σάτιρα αυτής της ταινίας, πραγματικά δεν έχει όρια.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη κωμωδία του 2012, βασισμένη σε ιστορία του Seth MacFarlane, σε σενάριο των Seth MacFarlane, Alec Sulkin και Wellesley Wild και σκηνοθεσία του Seth MacFarlane, διάρκειας 106 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Mark Wahlberg, Seth MacFarlane, Mila Kunis, Giovanni Ribisi και Joel McHale.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes

(1928) Ο κινηματογραφιστής

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The cameraman

Η υπόθεση

Ένας πλανόδιος φωτογράφος, ο Buster (Buster Keaton), συναντά κι ερωτεύεται τη Sally (Marceline Day). Της ζητά να τη φωτογραφίσει, όμως εκείνη μέχρι να εμφανιστεί η φωτογραφία, εξαφανίζεται με κάποιο νεαρό κινηματογραφιστή της MGM. Ο Buster, πηγαίνει στα γραφεία της MGM, αναζητώντας τη Sally κι αφού τη βρίσκει, αποφασίζει να δουλέψει ως κινηματογραφιστής, για να είναι κοντά της. Ακολουθούν μια σειρά από αστεία σκετσάκια (γκαγκς), στα οποία ο Buster, προσπαθεί να αποδείξει την ικανότητά του ως κινηματογραφιστής, αλλά και να κερδίσει την καρδιά της Sally.

Η κριτική

Αντί κριτικής, θα προτιμήσω ν' αναφερθώ με δυο λόγια στο δημιουργό της ταινίας. O Buster Keaton, αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του Αμερικανικού μπουρλέσκ. Από πολλούς, θεωρείται μάλιστα, ανώτερος του Charlie Chaplin, ενώ, λόγω του παιξίματός του, έχει λάβει το παρατσούκλι "Το μεγάλο πέτρινο πρόσωπο".
Ο Keaton, προερχόμενος από το χώρο του τσίρκου, κάνει ταινίες που βασίζονται σ' ένα χαρακτήρα Αρλεκίνου κι είναι κυρίως "κινητικές". Το κυριότερο χαρακτηριστικό του όμως, είναι η ανέκφραστη κι ατάραχη έκφραση του προσώπου του, την οποία καταφέρνει να διατηρεί σ' όλη τη διάρκεια των ταινιών του. Ο ίδιος ο Keaton, είχε δηλώσει, πως ως παιδί, όταν ακόμα δούλευε μαζί με τους γονείς του στο τσίρκο, είχε παρατηρήσει πως κάθε φορά που ο πατέρας του τον πετούσε στο σκηνικό, την ορχήστρα ή τους θεατές, αν ο ίδιος κατάφερνε να πνίξει το γέλιο του, το σκετς προκαλούσε περισσότερο γέλιο στο κοινό.
Στις ταινίες του, σημαντικό ρόλο, έχουν οι χώροι των γυρισμάτων, που κατά κύριο λόγο είναι εξωτερικοί. Επίσης, το χαρακτήρα του, μοιάζει να τον ακολουθεί, συνεχώς, ένα μαύρο συννεφάκι, αφού η μια ατυχία, έπεται της άλλης, δημιουργώντας έτσι ένα σύνολο από γκαγκς (αστεία περιστατικά), που στο τέλος, συνήθως, καταφέρνει να ξεπεράσει και να βρει, επιτέλους, το δίκιο του.
Παρ' όλη την επιτυχία που γνώρισε ο Buster Keaton, στα χρόνια του βωβού κινηματογράφου, δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί κατάλληλα στις απαιτήσεις του ομιλούντος, κι έγινε έτσι ο πρώτος star, που έμεινε εκτός του κινηματογραφικού συστήματος.
Από τις σημαντικότερες ταινίες του, είναι: "Η φιλοξενία μας/Our hospitality" του 1923, "Ο θαλασσοπόρος/The navigator" του 1924, "Σέρλοκ, ο νεότερος/Sherlock Jr." επίσης του 1924, "Επτά ευκαιρίες/Ο τυχερός/Seven chances" του 1925, "Ο στρατηγός/The general" του 1927, "Ο κινηματογραφιστής/The cameraman" του 1928 και "Απόφοιτος κολλεγίου/Steamboat Bill, Jr." επίσης του 1928.
Προσωπικά, τη συγκεκριμένη ταινία, θα την πρότεινα μόνο σε λάτρεις του βωβού και σε σινεφίλ, καθώς δεν πιστεύω πως αποτελεί μια απ' τις καλύτερες ταινίες του είδους της, ενώ παράλληλα υπάρχουν αρκετά δείγματα σλάπστικ, καταλληλότερα για κάποιον που θέλει απλώς να πειραματιστεί.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικη, βωβή, κωμωδία του 1928, σε ιστορία των Clyde Bruckman, Lew Lipton, Richard Schayer, Joseph Farnham, Al Boasberg και Byron Morgan και σκηνοθεσία των Edward Sedgwick και Buster Keaton, διάρκειας 69 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Buster Keaton, Marceline Day, Harold Goodwin, Sidney Bracey και Harry Gribbon.

Οι σύνδεσμοι
Αντί για trailer
Imdb
Rotten Tomatoes 

(2010) Άντρες εναντίων γυναικών

Πρωτότυπος τίτλος: Maschi contro femmine

Αγγλικός τίτλος: Men vs women

Η υπόθεση

Η ταινία, πραγματεύεται τις σχέσεις, ερωτικές και φιλικές, ανάμεσα στα δυο φύλλα, μέσω τεσσάρων ιστοριών, που κατά κάποιο τρόπο συνδέονται μεταξύ τους και σκοπό έχουν να δείξουν τις διαφορές, αλλά και τις ομοιότητες των δυο πλευρών. Η πρώτη, είναι η ιστορία ενός παντρεμένου ζεύγους, του Walter (Fabio De Luigi) και της Monica (Lucia Ocone) που φέρνουν στον κόσμο το πρώτο τους παιδί. Μαζί με το νέο μέλος της οικογενείας όμως, μπαίνει στη ζωή του ζεύγους, ή καλύτερα του συζύγου κι ένα ακόμα πρόσωπο, η Eva (Giorgia Wurth). Η δεύτερη, είναι η ιστορία μιας γυναίκας μέσης ηλικίας, της Nicoletta (Carla Signoris), η οποία στα 40 μένει μόνη και καλείται να βρει τον εαυτό της... και γιατί όχι, το άλλο της μισό. Η τρίτη, είναι η ιστορία δυο γειτόνων, του Diego (Alessandro Preziosi) και της Chiara (Paola Cortellesi), που δεν αντέχουν ο ένας στη θέα του άλλου κι η τέταρτη, είναι η ιστορία δυο παιδικών φίλων, του Andrea (Nicolas Vaporidis) και της Marta (Chiara Francini) κι ενός τρίτου προσώπου, της Francesca (Sarah Felberbaum), που έρχεται να μπει ανάμεσά τους.

Η κριτική
Η ταινία, είναι μια ανάλαφρη, σύγχρονη, ιταλική κωμωδία, με αρκετά κλισέ της ιταλικής φαρσοκωμωδίας. Παρόλα αυτά όμως, η ταινία δεν κουράζει και βλέπεται θα έλεγα αρκετά ευχάριστα. Άλλωστε το ιταλικό σινεμά, κρίνεται από τα πιο κατάλληλα για την ανάπτυξη ενός τέτοιου θέματος, μιας κι η ιταλική παράδοση έχει καταπιαστεί αρκετές φορές με την αιώνια διαμάχη των δυο φύλλων.
Το προτέρημα, της συγκεκριμένης ταινίας, είναι ότι δεν ασχολείται με τέσσερις πανομοιότυπες ιστορίες, που όλες θα έχουν την ίδια κατάληξη. Οι ιστορίες αυτές, έχουν ως πρωταγωνιστές, χαρακτήρες διαφορετικής ηλικίας, ακόμα και διαφορετικής σεξουαλικής προτίμησης, αποσκοπώντας να γίνει αποδεκτή από ένα αρκετά ευρύ κοινό.
Προσωπικά, θα την πρότεινα σε γυναίκες περισσότερο, παρά σε άντρες, καθώς είναι από τις κωμωδίες που χρειάζονται ένα πιο ρομαντικό κοινό, για να γίνουν κατανοητές. Είναι μια αρκετά ευχάριστη κωμωδία, που δεν προσπαθεί να εμβαθύνει καθόλου στην ψυχοσύνθεση των ηρώων της. Γι' αυτό το λόγο, θα απέφευγα να την αναφέρω σε κάποιον που ψάχνει ταινίες που να παρουσιάζουν το θέμα, αποκλειστικά, ως κοινωνικό προβληματισμό. Σίγουρα όμως, θα την πρότεινα σε κάποιον που θα ήθελε να δει κάτι ευχάριστο και να χαλαρώσει ή σε όσους αρέσουν οι ανάλαφρες ιταλικές κωμωδίες.
Σημείωση: Αν τη συγκεκριμένη κωμωδία, είχε αποπειραθεί να την ανεβάσει κάποιος Αμερικανός, το πιθανότερο είναι το αποτέλεσμα να ήταν γελιοδέστατο. Αντίθετα, αν την παραγωγή της, είχε αναλάβει κάποιος με ένα ευρωπαϊκότερο στυλ, θα είχε καταλήξει να είναι, ένα ανούσιο κι ημιτελές, ευρωπαϊκό δράμα.

Βαθμολογία: 2/5

Τα σχετικά
Ιταλική κωμωδία του 2010, σε σενάριο των Fausto Brizzi, Massimiliano Bruno, Valeria Di Napoli και Marco Martani και σκηνοθεσία του Fausto Brizzi, διάρκειας 113 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Fabio De Luigi, Giorgia Wurth, Carla Signoris, Alessandro Preziosi, Paola Cortellesi, Nicolas Vaporidis, Chiara Francini, Sarah Felberbaum, Giuseppe Cederna και Lucia Ocone.

Οι σύνδεσμοι
Trailer
Imdb
Rotten tomatoes 

(2012) Dark shadows

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Dark shadows

Η υπόθεση

Η ιστορία εκτυλίσσεται, τη δεκαετία του '70, σε μια επαρχιακή πόλη της Αμερικής, την ησυχία της οποίας, έρχεται να ταράξει ένας παλιός της κάτοικος, ο Barnabas Collins (Johnny Depp). Το 1760, η οικογένεια Collins, ξεκινά από το Liverpool της Αγγλίας, με σκοπό να χτίσει μια αυτοκρατορία στη Γη της Επαγγελίας. Ο γιος της οικογένειας Collins, Barnabas, διατηρεί δεσμό με μια υπηρέτρια, την Angelique Bouchard (Eva Green), την οποία άθελά του και πληγώνει συναισθηματικά. Την πράξη του αυτή, ο Barnabas, θα την πληρώσει πολύ ακριβά, καθώς η Angelique, αποφασισμένη να πάρει εκδίκηση, σκοτώνει τους γονείς του, τον έρωτα της ζωής του, Josette DuPres (Bella Heathcote) και τον καταδικάζει, σε αιώνιο βίο, ως βρικόλακα. Ο Barnabas, θάβεται ζωντανός έως το 1972, όπου ένα συνεργείο βρίσκει το φέρετρό του και τον ελευθερώνει. Ξυπνώντας, ο Barnabas, επισκέπτεται την οικογένειά του κι εκεί έρχεται αντιμέτωπος με το σημαντικότερο μέρος της εκδίκησης της Angelique. Η Angelique, μετά από 2 αιώνες, έχει καταφέρει να χτίσει τη δική της αυτοκρατορία και να εκτοπίσει την οικογένεια Collins, από το εμπόριο αλιείας. Ο Barnabas, θα προσπαθήσει να βοηθήσει τη νέα του οικογένειά, να ξαναδιεκδικήσει, όλα όσα έχει χάσει, καθώς δεν είναι ένας κοινός βρικόλακας, αλλά ένας βρικόλακας με ηθική κι αξίες, εκ των οποίων η σημαντικότερη, είναι η οικογένεια.

Η κριτική

Η συγκεκριμένη ταινία, έχει την ιδιαιτερότητα ότι μπορεί να ιδωθεί από δυο οπτικές γωνίες, η πρώτη είναι αυτή της κωμωδίας κι η δεύτερη αυτή της ταινίας του Tim Burton. Η διαφορά των δυο αυτών ποιοτήτων, είναι ότι στη μεν πρώτη, μπορείς να είσαι επιεικής, στη δε δεύτερη, όχι.

Ως κωμωδία, είναι αρκετά πετυχημένη και σίγουρα ποιοτικά κατατάσσεται αρκετά άνω του μετρίου. Η συνύπαρξη του Johnny Depp, της Michelle Pfeiffer και της Helena Bonham Carter σε μια μαύρη κωμωδία, μιλά από μόνη της για το πιθανό αποτέλεσμα. Η επιλογή δε του Johnny Depp, για το ρόλο του ευγενούς βρικόλακα, δε θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστή. Όλοι τους είναι ηθοποιοί που έχουν έμπρακτα αποδείξει, ότι μπορούν να είναι υπέροχοι, σε ό,τι κι αν τους ζητηθεί κι αυτό είναι ένα πολύ δυνατό χαρτί της ταινίας.

Ως ταινία του Tim Burton τώρα, υστερεί αρκετά σε σχέση με παλαιότερές του. Μπορεί η επιλογή του θέματός της, να είναι στοιχείο Tim Burton, όπως κι ο "καλός" βρικόλακας, το ίδιο, αλλά της λείπει ένα από τα σημαντικότερα συστατικά μιας ταινίας του μεγάλου σκηνοθέτη, αυτή του παραμυθιού. Η ταινία, φαίνεται να είναι περισσότερο μια απόπειρα του Burton, να αποδώσει φόρο τιμής σε μια δεκαετία που θα ήθελε να έχει σκηνοθετήσει ταινίες μεγάλου μήκους, όπως επίσης, σίγουρα αποτελεί και φόρο τιμής στην ομώνυμη σειρά, της οποίας, έχει κι επισήμως δηλώσει fan. Εκεί κάπου είναι που θεωρώ ότι έχει χαθεί το παιχνίδι. Η ταινία, δε φέρει την προσωπική σφραγίδα του σκηνοθέτη, παρά επικεντρώνεται στο να μοιάσει σε κάτι άλλο και δυστυχώς αυτό, τουλάχιστον για τους πιστούς ακόλουθούς του, είναι εμφανές. Επίσης, προσωπικά, μου έδωσε και την αίσθηση ότι επαναπαύθηκε, ίσως περισσότερο απ' όσο θα 'πρεπε, στις ικανότητες των star του.
Νομίζω ότι στη συγκεκριμένη ταινία, το αν θα την πρότεινα ή όχι κάπου, είναι περιττό, μιας κι όσοι είστε fan του Tim Burton, δε θα βασιστείτε σίγουρα σε μια κριτική... ξέρω ότι περιμένετε πώς και πώς να βγει μια ταινία στις αίθουσες για να τη δείτε... είμαι κι εγώ μια από 'σας. Παρόλα αυτά, οι μόνοι που δε θα την πρότεινα, είναι άτομα που δεν τους αρέσουν οι μαύρες κωμωδίες και δεν τους αρέσει ο Tim Burton. Θα την πρότεινα σε όλους τους θαυμαστές των ηθοποιών που παίζουν, μιας κι υποκριτικά, όλοι τους είναι άψογοι και στους θαυμαστές του σκηνοθέτη, θα φρόντιζα απλά να αναφέρω ότι δεν είναι μια από τις καλύτερές του.
Σημείωση: Έχει γίνει καταπληκτική δουλειά, στην ταινία, σχετικά με τη δεκαετία αναφοράς της. Αν δεν είχε τόσο καθαρή εικόνα, εμένα θα με έπειθε ότι είναι γυρισμένη εκείνη τη δεκαετία.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Ταινία του 2012, μαύρη κωμωδία, Αμερικάνικης παραγωγής, βασισμένη στην ομώνυμη σειρά του Dan Curtis, σε διήγημα των John August και Seth Grahame-Smith, σε σενάριο του Seth Grahame-Smith και σκηνοθεσία του Tim Burton, διάρκειας 113 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Johnny Depp, Michelle Pfeiffer, Helena Bonham Carter, Bella Heathcote, Eva Green, Chloë Grace Moretz και Gulliver McGrath.

Οι σύνδεσμοι
Trailer
Imdb
Rotten Tomatoes

(2012) Ατίθαση συντροφιά

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Darling companion
 

Η υπόθεση

Η Beth (Diane Keaton), μια γυναίκα μέσης ηλικίας, στην επιστροφή της προς το σπίτι, βρίσκει στον αυτοκινητόδρομο, έναν χτυπημένο σκύλο. Προκειμένου να θανατώσουν το ζωντανό, αποφασίζει ν' αναλάβει η ίδια την επίσκεψη στον κτηνίατρο κι έπειτα το κρατά μέχρι να μπορέσει να του βρει σπίτι. Μετά από έναν χρόνο, ο "Freeway" (έτσι έχει ονομάσει η Beth τον σκύλο) αποτελεί επίσημο μέλος της οικογενείας κι έχει αναπτύξει με την Beth, ένα πολύ δυνατό δεσμό. Ο άντρας της, Joseph (Kevin Kline), ένας σπουδαίος χειρούργος, από αυτούς που ζουν για να εργάζονται, έχοντας βγάλει τον Freeway βόλτα, τον χάνει. Το περιστατικό, γίνεται αφορμή να εξωτερικευτούν τα προβλήματα του Joseph και της Beth, αλλά παράλληλα και των άλλων μελών της οικογενείας, που βρίσκονται μαζί τους, στην εξοχή.

Η κριτική

Η ταινία, σε μια καθαρά θεωρητική βάση, νομίζω ότι θα ήθελε να είναι κωμωδία... ίσως και να γίνει όταν μεγαλώσει. Πρακτικά, όμως, είναι δύσκολο να την κατατάξει κάποιος, γιατί και δραματική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και κομεντί ακόμα... αλλά νομίζω θα προτιμήσω το χαρακτηρισμό "κωμωδία".

Δε θα μιλήσω για τις υποκριτικές ικανότητες κάποιου ηθοποιού, διότι η σκηνοθετική άποψη(;)/το σενάριο(;), δε δίνει τη δυνατότητα σε κάποιον να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Ακόμα και τους Diane Keaton, Kevin Kline, Dianne Wiest και Richard Jenkins, έχει καταφέρει να επισκιάσει το όλο σύνολο. Θα ήθελα να αναλύσω τους χαρακτήρες επίσης, αλλά θα πρέπει να αναφερθώ σε αρκετές λεπτομέρειες της ταινίας, οπότε θα αρκεστώ στο να μιλήσω λίγο γενικά κι αόριστα.

Η κύρια βάση της ταινίας, υποτίθεται ότι είναι το δέσιμο της Beth με τον Freeway, αλλά ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος, δεν έχει επικεντρωθεί σ' αυτό. Από τη σκηνή που μπαίνει ο Freeway, για πρώτη φορά στο σπίτι, μέχρι τον επόμενο χρόνο, μεσολαβούν κάποιες ενδιάμεσες εικόνες, αλλά τίποτα που να υποδεικνύει ένα δέσιμο. Περισσότερο θα έλεγε κανείς ότι έχουν επικεντρωθεί στο να παρουσιάσουν τη Beth ως υστερική, με τη δικαιολογία ότι την παραμελεί ο άντρας της ή περνάει εμμηνόπαυση (αναφέρεται κι αυτό σε κάποια στιγμή).

Η δευτερεύουσα βάση, είναι ο επαναπροσδιορισμός της κατεστραμμένης σχέσης του Joseph με τη Beth. Η αλλαγή της συμπεριφοράς του Joseph, θεωρείται δικαιολογημένη για έναν οικογενειάρχη, αλλά δεν έχει καμία λογική εξήγηση για έναν πετυχημένο γιατρό, που θα πατούσε επί πτωμάτων για να συνεχίσει να είναι No.1 στο χώρο του.

Δε θα πω σε ποιόν δε θα την πρότεινα, γιατί είναι πολλοί, αλλά θα πω πως θα την πρότεινα σε όσους θέλετε να περάσετε 1.30 ώρα και κάτι ψιλά, ευχάριστα. Η ταινία, είναι αρκετά επιφανειακή μεν, αλλά το σημαντικό, είναι αρκετά ανάλαφρη και δεν κουράζει. Έχει μια πολύ καλή ροή γεγονότων που κρατάνε το ενδιαφέρον του θεατή. Μην περιμένετε όμως, μαζί με τις ευχάριστες στιγμές, να αποκομίσετε και κάτι παραπάνω. Το μήνυμα της αγάπης, που προσπαθεί να προβάλλει η ταινία, είναι τόσο ονειρικά δοσμένο, που είναι πολύ δύσκολο να το λάβει ο παραλήπτης. Να πω μόνο ότι, δεν αξίζει να τη δείτε για τις ερμηνείες, ούτε αν είστε φιλόζωοι.

Σημείωση: Αρκετά αστείος είναι ο ρόλος της τσιγγάνας μάντισσας κι όλα τα ευτράπελα που προκύπτουν από τα οράματά της.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη κωμωδία του 2012, σε σενάριο των Lawrence Kasdan και Meg Kasdan και σκηνοθεσία του Lawrence Kasdan, διάρκειας 103 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Diane Keaton, Kevin Kline, Dianne Wiest, Richard Jenkins, Mark Duplass και Ayelet Zurer.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes